Land of the Dragonriders

'Doe iets aan je houding. Je helpt er jezelf niet bepaald mee' zei Isilwen. 'Het is goed om anderen te wantrouwen, maar je moet ook beseffen dat je soms andere nodig hebt. Bijvoorbeeld om bij de elfen te komen. Alleen kom je het woud niet in, geloof me. Het is waar dat iedereen hun eigen motieven heeft. Ik help je ook niet voor jou. Ik help je zodat er een nieuwe rijder is die tegen het rijk kan vechten. Maar ik ben eerlijk over mijn redenen. Ik wil het best herhalen in mijn elfentaal, omdat met de taal van de magie niet gelogen kan worden, maar je zou het toch niet begrijpen.' Ze keek even van opzij naar hem. Zijn lenge en bouw waren goed, aan de houding van zijn lichaam en zijn spieren was te zien dat hij inderdaad wel kon vechten, en aan werk gewend was. 'Ik geloof dat je best kan winnen van soldaten en de meeste mensen' zei ze. 'Maar je zal je nog geen minuut redden tegenover een meer ervaren rijder, of een elf. Daarnaast kan elke sterke magiër je momenteel tot zijn slaaf maken. Je moet eerst leren hoe je jezelf en je draak kan beschermen, hoe je jezelf kan verbergen' vroeg ze. 'Oh, en hoe heet je?' Al had ze weinig moeite met het woord idioot om hem in gedachten te benoemen, zo kon ze hem niet echt altijd blijven noemen.

Zijn stappen echoden door de gangen van het kasteel, die van Valarak klonken als zacht getrippel. Er konden nu twee dingen gaan gebeuren en beide waren ze negatief. 1, Nazar kon gaan lopen zeiken dat hij de rijder niet had kunnen vangen en 2, Delihla zal vast gaan lopen spotten met hem waardoor hij haar nog meer zou willen wurgen. Niet dat hij dat kon, ze was een Shade dus ze had tenminste een zwaard in het borst nodig, maar toch voelde hij zich vaak meer voldaan als hij de ademhaling van een persoon kon horen stoppen en de aderen kon voelen kloppen en stoppen terwijl zijn handen om iemands nek gewrongen waren. Het voelde machtig.
Dan nog zou hij Delihla niet aan een zwaard moeten spiesen, ze was een ally en ze was van tijd tot tijd zeker nuttig, ook al zou hij dat nooit toegeven. Ook was ze sterk en Xavier had meer respect voor de sterkere dan de zwakkere. Nu, echter, wist hij dat ze hem vierkant zou uitlachen. Hij zuchtte diep toen hij voor de gesloten deur van de troonzaal stond. Hij rechtte zijn rug, klopte al het zand van zijn kleding en liet niet blijken hoe moe hij eigenlijk was. Met de sterke houding en de kille uitdrukking die hij altijd had, liet hij de deuren openzwaaien.

Delihla bleef in een knielende houding zitten toen ze het ei aan Nazar liet zien. Haar ogen gericht op de grond. Zelfs toen hij het ei van haar overnam bleef zo zitten zoals ze zat en keek ze hem niet aan. Als er iets was wat ze geleerd had was het wel dat ze pas zou doen wat hij van haar vroeg wanneer hij dat vroeg en niet uit voorhand al. Ze liet haar ene arm op haar knie rusten en haar andere liet ze langs haar lichaam hangen. Ze hoorde hoe hij zei dat ze het goed gedaan had maar reageerde er niet op. Ze had enkel gedaan wat hij van haar gevraagd had, meer niet. Dat was haar taak als zijn dienaar. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe hij zijn hand naar haar uitstak. Ze nam hem aan en kwam overeind maar bleef naar de grond kijken. Toen hij haar aankeek en haar kin vast pakte ontmoette haar ogen kort die van hem. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd als teken van dank en zei dat ze een beloning verdiend had. 'Het is niets heer, ik heb enkel gedaan wat u van mij vroeg. Daar ben ik hier voor, om u te dienen.' zei ze kalm.Een paar jaar geleden zou dat nog wel anders geweest zijn, dan zou ze hem verrot geschelden hebben, maar dat was uit haar geslagen. Ze keek kort naar het ei dat hij in een hand vast had. Het moment werd verstoord door de deuren van de zaal die open vlogen. Ze keek op en zag hoe Xavier binnen kwam. Ryuk die nog altijd op haar schouder zat kraste naar de jongen en haar lippen krulde zich tot een valse glimlach. Ze deed een paar stappen achteruit, weg bij Nazar zodat die zich tot de nieuwkomer kon richten. Wel keek ze de jongen aan. ' Dag rijder' zei ze met een valse ondertoon in haar stem. Je zag aan haar ogen dat ze er klaar voorwas om hem de grond in te boren waar Nazar bij was. Ryuk sloeg ongeduldig met zijn vleugels waarna Delihla geruststellend over diens verenkleed aaide en tegen de vogel sprak. Ze wist alles wat er gebeurt was, elk klein detail wat hij zou weg laten over zijn gefaalde opdracht zou zij in geueren en kleuren vertellen. Alles om hem maar onderuit te halen.

Zijn vermoedens waren correct: Delihla stond in de zaal tegenover Nazar en had haar missie blijkbaar wel volbracht. Het drakenei in Nazar's handen was het bewijs. Om een maar al te duidelijke reden ergerde Xavier zich eraan. Als hij nu met de nieuwe rijder was gekomen, had hij op z'n minst nog op gelijke niveau met haar gestaan. Helaas was hij niet in de positie geweest om nog een verder gevecht aan te spannen met de elf, zeker niet met Valarak in de buurt. Valarak stond inmiddels naast Xavier en waggelde achter hem aan toen Xavier de zaal betrad, zijn stappen traag maar kenmerkend voor zijn uitdrukking: pissig en met de neiging om iets af te maken. Nog specifieker: met de neiging om die vogel van Delihla af te maken.
Zijn blik ging even naar Delihla die hij kil aan keek met lichte walging in zijn uitdrukking. 'Houd voortaan die klote verrader van een vogel bij je. Hij heeft mooi mijn missie verpest.' siste hij nijdig. Valarak gromde ook licht, wat gericht was op Ryuk. Hij mocht de kraai niet helemaal, de kraai voelde vreemd en onheilspellend.
Xavier keerde zich naar Nazar en knielde voor hem neer, zoals hij altijd deed. 'Mijn koning, ik wil u ten eerste mede delen dat ik een nieuwe rijder heb gevonden. Hij bleek nog nergens bij te horen, zijn draak is tevens een paar dagen oud. Het spijt me echter zeer om te zeggen dat... ik onderbroken werd door een elf en die verschrikkelijke vogel van Delihla. De elf was zeer ervaren met waarschijnlijk tientallen jaren training achter de rug, daardoor zag ik mijn kansen op winst klein in en heb ik me terug getrokken. Ik heb uiteindelijk Ra'zac achter ze aan gestuurd.' Hij had misschien gefaald, maar hij was eerlijk tegen Nazar over zijn verlies. Hij liet het detailtje met Valarak eruit, maar dat was Valarak's eigen schuld, vond hij. Het was frustrerend, hij was letterlijk een blok aan zijn been op het moment.

Axel keek de elf aan en hij maakte een snijfend geluid.’mijn houding is prima.’ Zegt hij koppig. Op zich was niks mis met zijn rebelse en wantrouwige houding. Dat had hem jaren in leven gehouden en dat zou het weer doen.’ik blijf er bij tot mensen vertrouwen moeten winnen.’zegt hij en hij keek even rond en dan weer naar de elf.’da verbaast me niks.’zegt hij op de woorden tot ze hem heilp omdat hij rijder was en geen gewoon mens.’dus even met andere woorden als ik een gewoon nutteloos mens was had je die jongen me laten vermoorden.’zegt hij wat botweg en hij rolde met zijn ogen. Hij keek naar elsa die nu lag te slapen in zijn armen.’ Niemand maakt mij tot slaaf. Al ben ik met je eens tot ik me niet kan beschermen tegen magie.’zegt hij tegen haar en hij liep achter haar aan terwijl ze liep.’ Morgen ga ik weer verder, want ik zal naar de even gaan met of zonder jou hulp.’zegt hij zachtjes en koppig.’axel.’zegt hij kort en krachtig. Hij bleef haar volgen en de omgeving goed in de gaten te houden.

Nazar keek naar delilha en hij grinnikte vreugdeloos.’niet zo bescheiden als ik je een gunst aanbeid, dat komt niet vaak voor schoonheid.’zegt hij tegen haar en hij liep een rondje rond haar.’je zult je beloning krijgen vroeg of laat.’verzekert hij haar. Zo was nazar wel als iets goed gedaan werd wilde hij het ze ook laten weten. Hij kijkt op als de deur weer opengaat en hij ziet zijn andere trouwe volgeling xavier. Met zijn jongen draak hij liep naar de troon en hij legde het ei daar neer heel voorzichtig en hij liep weer tot bij hen en keek naar op xavier. Hij had niks bij en dat wilde hij liever niet. hij liet de twee meestal comentaar op elkaar geven hij zat er niet mee zolang ze elkaar niet aanvlogen of in levens gevaar brachten hij had ze allenbij nodig om meer macht te krijgen. hij luisterde naar wat xavier zei en hij grinnikte.’je hebt de rijder gevonden maar niet bij je..dat zijn woorden die ik niet graag hoor’zegt hij ijzig hij keek even naar delilha en dan terug.’een elf kan een probleem zijn maar je hebt vaak genoeg getraind..misschien moet je harder trainen want ik wil niet tot je weer faalt. En wat die kraai betreft daardoor moet je je niet laten afleiden.’zegt hij scherp en liep tot bij xavier en greep hem bij zijn haren en trok zijn hoofd naar achteren. Hij trok een mes en ging er mee langs zijn wang en stopte als er een kleine snee in zit.’delilha heeft haar werk uitstekend gedaan zij bracht me een drakenei.’zegt hij en hij liet xavier los. hij liep naar de troon en hij tilde het ei op en keek de twee aan en glimlachte.’ Ik wil die rijder hier hebben…ik wil weten wat voorn draak hij heeft is het een vrouwtje breng je hun hier…zo niet dan dood je hem en zijn draak.’zegt hij koel weg.’ik wil tot jullie nu rusten en vannacht vertrekken..’zegt hij ter afluiting.
-----

arme valarkar

Delihla knikte dankbaar toen Nazar nogmaals vertelde dat ze een beloning zou krijgen en keek toen rustig naar Xavier. Ze luisterde terwijl Nazar tegen hem praatte en slaakte een afkeurend lachje uit toen Xavier haar vogel de schuld gaf dat hij de jongen niet had kunnen pakken. Ze zag hoe Nazar met een mes langs Xavier zijn wang ging. Dat zou een mooi litteken worden. Ze boog toen Nazar tegen haar en Xavier zei dat hij de rijder en zijn draak wilde hebben. 'Ik zal u niet teleur stellen heer' zei ze rustig waarna ze overeind kwam. Ze draaide zich om en liep richting de deur. Halverwege de zaal stopte ze en draaide ze zich om. 'Ooh ik was nog iets vergeten te zeggen.' zegt ze dan alsof ze ineens iets herinnerd, ondanks dat ze het al lang wist wat ze ging zeggen. Ze keek naar Xavier en toen naar Valarak die naast zijn rijder stond. 'Misschien is het slim om de volgende keer dat je op zo een belangrijke missie gaat, zo een als een rijder vangen en tegen een elf vechten, je dat klein onderkruipsel daar bij je voeten thuis laat." Ze keek kort afkeurend naar de draak. "We kunnen het ons niet veroorloven dat de elfen nog een draak in hun bezit krijgen. Daarbij komt, Valarak is nog niet de sterkste en snelste draak. En jij kon niet eens de vogel op grillen die hem aanviel toen ooh zo veilig in de zadeltas bij je paard zat, wie niet vast gebonden was, zo kon weg lopen of meegenomen kon worden zonder problemen. Terwijl jij moeite had met een elf.' Ze giechelde en liep terug naar Xavier waarna ze voor hem bleef staan en zachtjes met haar hand over zijn sleutelbeen ging, over de wond die de elf bij hem gemaakt had. 'Je zou toch niet willen dat Nazar je in het kasteel zal houden omdat je niet eens op een draak kan letten.' Ze keek hem uitdagend aan. 'Of denk je dat je nadat je de Ra'zac had opgeroepen nog genoeg kracht had gehad om het tegen die elf op te nemen als ze achter je aan was gegaan?' Haar ogen fonkelde. Ze genoot duidelijk van het punt dat ze net verteld had wat Xavier achter gehouden had voor Nazar.

Delihla is een bitch ole ole   

'Als je een gewoon mens was, dan zou de andere rijder je niet aangevallen hebben' zei Isilwen met een zucht. 'Ik help jou, jij helpt ons. Bovendien lijk je me niet het type dat aan de kant van het rijk wilt staan. En wij zijn tegen het rijk.' Ze keek even naar de slapende elsa. 'Toen ik zei dat je het elfenwoud niet inkomt, bedoelde ik dat ook letterlijk. Er zijn barrières gemaakt met magie om vreemden buiten te houden. Je kan lopen zoveel je wilt, de elfensteden zal je niet vinden.' Daarna glimlachte ze licht naar Axel. 'Axel, laten we voorlopig op een vriendelijkere manier met elkaar omgaan. Dat is een stuk aangenamer. Morgen kunnen we alles wel verder bespreken en aan je lessen beginnen, maar nu moeten we onderdak zoeken waar we enigszinds veilig zijn voor de ra'zac. Normaal gesproken zou ik in de natuur overnachten, maar we kunnen beter naar een mensenstad gaan. Dan hebben ze meer moeite onze sporen op te pikken. Je draak slaapt toch, dus die is makkelijk te verbergen. In de buurt is een kleine stad, daar kunnen we voor het donker zijn.' Isilwen begon moe te worden, ze had al dagen niet geslapen en door al dit gepraat begon ze ook mentaal vermoeid te raken. Meestal zei ze niet meer dan een paar woorden.

axel luisterde naar wat de elf zei en hij zuchte.'zal wel.'zegt hij dan als teken tot hij er zich voor nu even bij neer deed leggen. 'ik bepaal zelf hoe ik doe.'glimlacht hij gemaakt en hij keek haar recht aan. axel was niet zo gemeen hij had gewoon een lange dag en niks leek hem mee te zitten.' oke ik stem er mee.'zegt hij hij was namelijk best wel moe al wilde hij het niet zeggen en een keer rustig slapen wilde hij wel en hij deed elsa voorzichtig in zijn tas en keek de elf aan.'laten we gaan voor ik me bedenk.' zegt hij tegen haar.

Nazar keek delilha aan die hem beloofde tot e de rijder zou vinden hij keek haar na maar dan blijft ze staan en hij vroeg zich af wat er was. maar toen hij haar woorden hoorde zag je zijn blik bozer worden en hij legde het ei neer en stond recht.’xavier…hoor ik dat goed ik had je verboden je draak mee naar buiten te nemen hij is te klein en te zwak nog en voor jou jouw zwakke punt.’snauwt hij vel en woedent en hij werd alleen nog maar bozer door delilha haar woorden. Hij beende naar hem toe en gaf hem een harde mep in het gezicht.’laat me nooit meer horen tot je zo iets doms doet…anders zal je pas echt een keek allen hoeken van dit kasteel zien.’dreigt hij en je merkte tot hij zijn woede nog in was aant houden.’uit mijn ogen en sluit je draak goed op als je weer weg gaat anders doe ik het en zie je hem een hele week niet hoor je me.’snauwt hij en hij maakte een gebaar tot ze weg moesten allen bij en hij liep terug naar de troon en tilde het ei op en liep zelf via de andere kant de troonzaal uit terwijl hij nog wat was aant na spreken.
-----

dat was echt gemeen van haar. Xo

Isilwen irriteerde zich mateloos aan de houding van Axel, maar hield zich in. Ze zou voor het slapen gaan wel wat oefeningen en meditatie doen, dat kalmeerde haar altijd. Ze begon richting de stad te lopen en zei tijdens de korte reis niets meer.
Toen de zon onder begon te gaan, kwamen ze aan bij de rand van het bos, en niet veel verderop lag de stad in een dal. Voordat ze de beschutting van het bos verliet, rommelde Isilwen wat in een tas en haalde ze een mantel tevoorschijn, die ze omsloeg. Ze deed de kap van de mantel over haar hoofd, ver genoeg om haar oren te bedekken maar niet zo ver dat haar gezicht niet meer te zien was. Dat zou immers alleen maar wantrouwen wekken en ze wilde niet opvallen, al vermoedde ze dat haar gezicht wel een paar blikken zou opleveren. Mensen waren immers lang niet allemaal mooi, en vaak niet gewend aan de schoonheid van elfen. En de meeste mensenmannen waren een stuk minder beleefd dan de mannen van de elfen, helaas. Een van de redenen dat ze het niet bepaald op mensen had. Ze keek even om om te controleren of Alex haar volgde, en liep naar de bestraatte weg richting de stad. Eenmaal in de stad aangekomen, dook ze de eerste herberg in die ze zag, waar ze twee kamers en een warme maaltijd regelde, vegetarisch voor haar.

Xavier baalde als een stekker, hij baalde ervan dat hij zo'n ongeluk had gehad in het gevecht. Als Valarak nou braaf in het kasteel was gebleven en niet had besloten om in zijn zadeltas te sneaken, dan zou hij nu niet zo diep in de put zitten. Dan had hij verder gevochten met de elf, had hij de kraai verschroeid en was hij terug gekomen met een rijder. Nu? Nu had hij zich moeten terug trekken uit angst dat Valarak iets zou overkomen. Valarak boog zijn hoofd terwijl Nazar praatte, hij voelde hoe teleurgesteld Xavier in hem was en hoe hij vond dat hij een last was. Hij had Xavier's vertrouwen geschonden door te beloven dat hij in het kasteel zou blijven, maar dan alsnog mee te sneaken met hem. Hij piepte droevig, maar kreeg geen reactie uit Xavier.
Xavier voelde hoe Nazar's vingers zich verstrengelden met zijn witte lokken. Ruw werd zijn hoofd naar achteren getrokken met de pijn die er altijd bij kwam. Hij gaf echter geen kik. Zelfs toen het mes langs zijn wang gleed en een bloederige snee achterliet, was zijn uitdrukking hard als staal. Hij verried geen enkele emotie, dat zou zwak zijn en hij liet niet graag zwaktes zien. Nazar liet hem los en wees hem op zijn fouten. Xavier gaf geen enkele vocale reactie, want ook hij was niet blij met wat er gebeurd was. Hij ging zijn eigen fouten niet rechtvaardigen, want de fout lag niet alleen bij Valarak maar ook bij hem, ook al voelde het als een mep in zijn gezicht om het van anderen te horen. Hij stond langzaam op van zijn plek toen Nazar bij hem weg liep en vervolgens een opdracht aan hem en Delihla gaf. Prima, hij zou ze eens laten zien waartoe hij in staat was. 'Ik zal u niet weer teleurstellen.' sprak hij en boog licht met zijn hoofd.
Net toen hij zich omdraaide, trok Delihla haar mond open en begon het gedeelte wat hij uit zijn verhaal had gelaten aan te vullen. Xavier klemde zijn kaken op elkaar, zijn handen balden zich automatisch tot vuisten. 'Houd je bek, jij vuil kreng. Valarak had niks te zoeken daar, hij was in de zadeltas gekropen zonder mijn toestemming en zonder dat ik het door had.' siste hij nijdig tussen haar woorden door. Haar volgende paar zinnen maakten hem steeds kwader en kwader, op een gegeven moment zou ze dood zijn gevallen als blikken hadden kunnen doden. Uiteindelijk kon hij het gejeuk in zijn hand niet meer aan. In een vlugge beweging hief hij zijn hand en haalde met vlakke hand uit naar haar gezicht. Dat was het enige wat hij nog kon doen voordat Nazar op hem af stormde. Hij keerde zich om en keek hem met een stalen uitdrukking aan. Hij wist dat zijn reden voor Nazar geen goede reden was, want ongelukken kon je gewoon niet hebben bij Nazar, dus hij hield zijn mond verder en liet hem razen wat hij wou. Hij was niet bang, niet na al die jaren van zware en stricte training. Nazar's hand raakte zijn gezicht, waardoor Xavier's hoofd een kwartslag draaide en hij zijn balans verloor. Hij viel bijna op de grond, maar wist nog rechtop te blijven staan. Nazar's woorden liet hij langs hem heen gaan, hij was zich bewust van zijn fout en hij zou ervoor zorgen dat hij zijn zadeltassen drie keer zou checken voordat hij het kasteel zou verlaten. 'Ja, koning.' sprak hij kort, maar emotieloos. Hij keerde zich om toen de koning weg liep en liep zo langs Delihla heen. 'Jij wint, trut.' gromde hij in een lage stem en liep naar zijn kamer met Valarak die zielig achter hem aan ging.

Terwijl Delihla voor Xavier stond en uitdagend vertelde wat hij gedaan had merkte ze dat de jongen tegenover haar steeds kwader en kwader werd. Ze vond het alleen maar leuk. Dan voelt ze ineens een kracht op haar wang en draait haar hoofd door de kracht opzij. Ze voelde met haar hand naar de plek en merkte dat die warm was. De rode afdruk van Xavier zijn hand tekende duidelijk af tegen haar bleke huid. Ze wilde naar zijn hoofd grijpen en laten zien dat hij niet met haar moest dollen maar Nazar was sneller. Ze zag hoe nu ook Xavier een mep in zijn gezicht kreeg en wist dat ze het niet nog erger moest gaan maken dan dat ze al gedaan had. Ze grinnikte toen ze zag dat de jonge rijder bijna zijn evenwicht verloor toen hij de mep kreeg, net goed voor hem. Toen Nazar weg was richtte ze haar zelfvoldane blik op Xavier die duidelijk genoeg van haar had gehad. Hij beende langs haar en gromde nog wat. Maar dat boeide haar niet. Alles was precies gelopen zoals ze gehoopt had. De jongen was gestraft en zou in het vervolg wel 2 keer nadenken. Dat mocht ook wel nu de koning hen samen op een missie stuurde. Ze had er geen zin in dat hij het ook voor haar zou verpesten door die rot draak mee te nemen en zich terug te moeten trekken om dat nutteloze wezen te beschermen. Ook Delihla verliet niet heel veel later de troonzaal. Ryuk vloog weg van haar en begon door het kasteel te dwalen. Delihla liep in de richting van haar kamer. In het voorbij gaan bonsde ze nog even op die van Xavier. '7 uur trainingsveld, of je het wilt of niet.' Riep ze door de deur en liep door. Ze ging haar kamer in, sloot die af en stak de vele kaarsen aan die aanwezig waren in de ruimte. Ze ging in het midden van de kamer zitten en sloot zich af van haar omgeving. Ze begon te mediteren.

Ooit kan hij Ryuk braden. Dont worry

De vermoeidheid die hij eerder had gevoeld door de spreuk voelde hij al bijna niet meer. Hij had zich dan nog wel zo groot en sterk opgesteld tegenover Nazar, maar de woede was bloedheet te voelen in zijn aderen, zijn hart werkte overuren en hij stond alleen maar op zijn benen door de adrenaline. Hij had zich nauwelijks kunnen inhouden tegenover Delihla, die hij gerust nog wat meppen had willen geven. Nee, niet eens dat. Hij had gewoon gelijk zijn mes willen trekken om haar hart uit haar borst te snijden. Hij haatte dat ze de overmacht had gehad in de troonzaal en hij niet in staat was geweest om zich te verdedigen, hij haatte dat ze hem altijd probeerde neer te halen en hij haatte - goed geraden - die kraai.
Xavier kwam aan in zijn kamer en sloot de deur toen Valarak binnen was. Hij nam niet de moeite om zijn gordijnen open te trekken en zijn kamer te verlichten. Zacht vloekend en al liep hij een rondje door zijn kamer terwijl hij zijn laarzen uit schopte, zijn lichaam ontdeed van alle riempjes, wapenhouders en uitrusting die hij bij zich had. Zijn broek bleef aan, hij smeet zijn shirt ergens op de grond en zette zijn handen en voeten op de grond, zijn lichaam languit en gestrekt. Hij begon op een hand op te drukken, puur om zijn woede kwijt te raken. Trainen hielp meestal wel, anders ging hij voorwerpen slopen en dat had Nazar liever niet. Nazar... Delihla. UGH. Xavier lette niet eens meer op zijn vermoeidheid en bleef opdrukken. Valarak kroop op Xavier's bed en bleef stilletjes zitten. 'Het is goed... Ik zal d'r krijgen, ik zal eens laten zien wat ik kan.' siste hij zacht. Hij stopte even toen iemand op zijn deur bonsde. Het bleek Delihla te zijn, die hem mede deelde wanneer de training was. 'Flikker maar een heel eind op.' was zijn antwoord, waarna hij weer verder ging. Hoe verder hij echter opdrukte, hoe meer zijn lichaam weer de vermoeidheid van eerder toonde. Op een gegeven moment liet hij zich plat op zijn borst vallen en kon hij slechts een scheldwoord mompelen voor hij zijn bewustzijn verloor, midden in zijn kamer op de vloer.

axel had de elf zwijgend gevolgt en deed zijn moeheid verbergen voor haar en hij nam maar een paarhappen van zijn maaltijd in de herberg. Ondertussen bekeek hij allen mogelijke vlucht wegen en hij keek de elf aan.’ik ga naar mijn kamer..bedankt voor het eten.’zegt hij zachtjes en je zag net zijn hand met een stuk vlees in zijn binnenzak verdwijnen en hij knikte naar de barman terwiel hij de trap op liep en hij bekeek alles. Toen hij bij zijn kamer stond ging hij naar binnen. Hij deed de gordijnen dicht en haalde elsa uit zijn tas en legde haar op het bed en hij legde het vlees op de tafel en hij kroop ook in bed en zijn arm lag beschermend om haar heen. Hij viel alleen niet meteen in slaap hij bleef wakker liggen en denken aan de jongen, de ra’zac , de varden, de elven eigenlijk over veel te veel. Maar dan worden zijn ogen zwaarder en hij valt met elsa naast zich in slaap. De deur had hij net ook op slot gedaan. Hij was toch voorzichtiger dan eerst voordat hij elsa had was hij veel erger dan nu. Hij had al een keer bijna aan de gal gehangen.
-------

jongens ik ga straks ook een een mooi lang stuk zoals jullie proberen te maken(het lukt me beetje bij beetje) al is deze erg kort

Isilwen wenste Alex welterusten, maar bleef zelf nog even beneden zitten. In herbergen als deze waren er 's avonds altijd wel geruchten en verhalen te horen. De verhalen boeiden haar weinig, maar als ze recente informatie over het land en de dorpen in de omgeving kon horen door nog even te blijven zitten, was dat de tijd zeker waard. Echter, de paar mannen die aan de tafel naast haar zaten, leken niet in de stemming om te kletsen. Daar moest wat aan gedaan worden. Isilwen stond op, controleerde of de kap van haar mantel nog goed zat, en haalde twee dobbelstenen tevoorschijn. 'Mannen, zin in een spelletje?' zei ze uitdagend. De gespierde, ruig uitziende mannen keken op van hun bier. 'Oke meissie, maar we wedden hier alleen met echt geld. Heb je t lef om door te gaan?' merkte er een op. Isilwen glimlachte fijntjes. 'Daarom ben ik hier. Wat zeg je hiervan; als een van jullie wint dan win je geld, en elke keer dat ik win wil ik een nieuwtje, roddel of gerucht weten. Deal?' De mannen moesten lachen, en maakten ruimte voor haar aan de tafel. Voor mensen waren ze best oke, ondanks dat ze stonken. Eerlijk, sterk, grappen makend en bereid om anderen te accepteren, wie het ook waren. Ze vermaakte zich best. Hoe meer bier de mannen dronken, hoe harder ze lachtten en hoe vaker ze verloren. Met een paar winsten had ze hun respect al snel verdiend, en ze hadden haar zelfs beloofd te helpen als ze in de problemen zou komen. Niet dat dat nodig zou zijn, maar ze waardeerde het gebaar.
Twee uur later liep Isilwen haar kamer in, haar geldbuidel ietsjes lichter, maar het was het waard geweest. Ze had uiteraard niet elke keer met magie kunnen winnen, dan zouden ze haar niet vertrouwd hebben. Maar ze had genoeg gewonnen om weer geheel up to date te zijn met de laatste ontwikkelingen in het rijk, tenminste voor zover de gewone bevolking wist. Ze ontdeed zich van haar wapenuitrusting en legde haar twee zwaarden naast haar bed. Daarna kleedde ze zich om naar een wit nachthemd, en ging ze liggen, waarna ze al snel in een ruststand viel die tussen slaap en wakker in zat.

Pijn. Hij voelde het, maar zijn bewustzijn kon geen verbintenis vinden met zijn lichaam om het te wekken. Hij wist niet wat het was, of hij nou een nachtmerrie beleefde of niet, maar wat hij wél wist was dat hij wou dat het stopte, dat wie het ook deed hem met rust liet. Maar hij wist niet eens waar het vandaan kwam en wie het deed. Het deed alleen pijn, voelde alsof iemand in zijn arm aan het bijten was...
Wacht. Plots was de verbintenis tussen lichaam en geest er en schrok hij met een ademtocht wakker. Het eerste wat hij zag toen zijn ogen open schoten, was dat Valarak voor hem zat en in zijn arm aan het bijten was, dringend. Blijkbaar was hij zich niet bewust van zijn eigen kracht, want het deed toch wel erg pijn. 'Val, auw, laat los! Je tanden zijn scherper geworden!' Valarak liet zijn onderarm los en bestudeerde Xavier terwijl hij overeind ging zitten in zijn bed en over zijn achterhoofd wreef. 'Hoe laat is het?' Hij pakte zijn zakhorloge en keek naar de tijd. Het was bijna tijd om te vertrekken, shit. Hij kwam uit zijn bed, waar hij weer even in had gelegen na de training van 7 uur om weer op kracht te komen. Hij kleedde zich compleet in het zwart, bevestigde zijn wapenriem, alle andere holsters en riempjes om alles op zijn plek te houden en trok de capuchon van zijn korte leren jas over zijn hoofd. Hij schoof al zijn wapens in de holsters en maakte het Valarak nog eens goed duidelijk dat hij in zijn kamer moest blijven. Xavier verliet zijn kamer, sloot de deur en draaide het op slot zodat hij zeker wist dat Valarak daar zou blijven. Hij liep in een snelle pas het kasteel uit en was op tijd buiten. Hij pakte enkel zijn paard en voegde zich bij de twee Ra'zac die stonden te wachten. 'Leid me naar de plaatsen waar jullie sporen hebben geroken. Vanaf daar, speur verder. Ik wil dat jullie je nergens anders op richten. Mochten er problemen optreden, negeer het. Ik pak ze wel aan. Geen risico's nemen dus, jullie zijn mijn speurhonden en jullie bieden mij de enige kans om de rijder te vinden. Begrepen?' Hij spoorde zijn paard aan en ging in vol galop vooruit met de drie Ra'zac bij zich.

Even later...

Het had een tijdje geduurd. De Ra'zac hadden het spoor gevonden, maar waren het na een tijdje weer kwijt geraakt. Xavier had ingeschat dat ze wellicht niet in het bos zouden slapen, anders hadden de Ra'zac ze gemakkelijk gevonden, dus bedacht hij zich dat ze zich in een dorpje konden bevinden. Nou waren er een hoop dorpjes in omstreken, maar de richting waar ze in waren gereden bleef consistent en week niet af qua windstreek. Op een gegeven moment hadden de Ra'zac weer een spoor geroken en gingen in die richting. Xavier was maar al te blij dat ze niet te laat waren vertrokken, want het zoekwerk had een uurtje of drie geduurd. Hij schatte de tijd in op 2 uur 's nachts, wat een perfecte tijd was. Ze kwamen aan in een dorpje, waar de Ra'zac wat moeite hadden met de verschillende geuren om ze heen, maar uiteindelijk vonden ze het. Xavier steeg van zijn paard en bond het vast aan een paal ongeveer 4 gebouwen van de herberg af. Hij trok zijn zwarte sjaal over zijn mond en neus en klom het dak op, waarna hij van dak naar dak verder sloop zodat hij zo min mogelijk geluid zou maken en hij niet gemerkt zou worden vanuit een raam. De Ra'zac volgden die tactiek en gingen vervolgens door de schoorsteen zo naar binnen. 'Vind ze.' siste Xavier zacht toen hij ook door de schoonsteen naar binnen was gegaan. Hij blokkeerde alle toegangen naar zijn geest en sloop achter de Ra'zac aan met zo min mogelijk geluid. Zijn zwaard lag al in zijn hand en zijn vertrouwde verscholen mes kwam uit zijn mouw, klaar voor een gevecht.

oke...ik had wat gelezen op facebook tot ze last had van haar pols he. ik hoop tot het snel beter gaat.

---

Axel lag half onder de deken en met zijn arm beschermend over elsa heen. Hij had al dagen buiten geslapen en steeds onrustig en bang tot iets of iemand hen zou vinden daar. Nu hij in een bed lag leken al die zorgen ineens weg hij voelde zich hier veilig. Gewoon het warme gevoel van een huis gaf dit aan hem. Het bos was snachts koud en kil en soms had hij het gevoel tot dingen hem aanstaarde in het duister. Axel sliep zo vast tot hij niet door had tot elsa onder zijn arm vandaan kroop. Elsa was wakker geworden van de honger die ze had en ze waggelde over het bed heen tot ze verder op het stukje vlees zag liggen met wat twijfelen was ze van het bed gesprongen en naar het tafeltje gelopen en klom met veel moeite op de tafel die niet zo handig was als een boom. Ze rook aan het vlees en begon het dan op te peuzelen. Na een 5 minuten had ze het al op en haar honger was nu gestild maar ze had dorst gekregen. Ze sprong van de tafel en waggelde door de kamer heen tot ze merkte tot hier geen water was en ze baalde als een stekker en ze ging zitten en staarde wat voor zich uit. Ze wilde axel niet wakker maken die sliep eindelijk eens goed maar ze had wel dorst. En ze liep naar de deur en zocht een gat om door heen te kruipen en al snel vond ze een kiertje achter de kast die mensen niet konden zien en ze kroop er door heen en viel op de grond in de gang en ze stond op en schudde zich even uit en begon dan te waggelen na een waterpomp op het einde van de gang die was van de gezamelijke was tafel. Daar moest ze wel water vinden.