Land of the Dragonriders

'Noem. Me. Geen. Kleintje.' was het eerste wat Xavier terug snauwde naar Axel. Hij keek hem pissig aan en wou nu gewoon het liefst zijn mes weggooien en hem met zijn handen wurgen. Niemand noemde hem kleintje en kwam ermee weg. Ja, hij was klein, hij zag er ongevaarlijk uit, maar godverdomme wat was het irritant. Hij wou opnieuw een opmerking maken, maar toen was de elf verschenen.
De woorden van Isilwen weerklonken in de elfentaal door zijn oren, wat hij prima kon verstaan. Zijn jeugd in het kasteel was niet nutteloos geweest, absoluut niet. Hij was niet alleen opgeleid tot een gewaagde vechter, maar hij had ook aandacht moeten besteden aan de elfentaal, welke zo belangrijk was volgens Nazar. Dat was het uiteindelijk ook, al was het een heel gedoe geweest. Hij kon haar nu wel verstaan en praatte in de elfentaal terug. 'Je bluft, ook al spreekt je houding anders.' zei hij om haar wat te testen. De rest van haar woorden volgden, maar Xavier had een sterk vermoeden dat ze toch niets zou doen. Hij had een reden om haar niet te geloven, elfen doodden over het algemeen vrij weinig, en hij geloofde haar nog minder sinds hij een drakenrijder was en de meesten hem toch wel levend zouden willen hebben. Xavier bleef stil en luisterde naar haar woorden, maar Axel's woorden klonken door haar zin heen en hij keerde zijn hoofd met een ruk om. Een vuist vloog op hem af. Xavier bukte snel voor de aanval, zodat de vuist over hem heen vloog. Hij hief de spreuk rond Axel's voeten op, mompelde een paar snelle woorden in de gebukte positie en wierp zijn hand in Axel's richting, waardoor een bal van lucht op Axel af schoot welke hem van zijn voeten zou moeten werpen. Xavier sprak dezelfde spreuk uit op Elsa, die zijn been nu echt pijn begon te doen (xD) zodat ze van zijn been af zou vliegen. In een snelle beweging trok hij zijn zwaard en haalde uit naar Isilwen, niet in de stemming om met woorden te gaan vechten. Deze klus moest gedaan worden en dat zou hij als elke andere klus snel en efficiënt moeten doen. Het risico bestond nog steeds dat er Varden of elven konden komen en dán had hij wel een probleem.

Isilwen sprong achteruit, waardoor ze het zwaard ontweek. Ze stak haar dolk weer weg en trok haar twee vrij korte, dunne elfenzwaarden, waar ze een gecoördineerde aanval mee uitvoerde op Xavier. Het was een aanval die duidelijk bedoeld was om te doden, waarbij ze een zwaard gebruikte als afleiding, en daarna haar andere zwaard richting zijn borstkas stootte.

oke dit stukje is bagger....
-----

Axel vloekte omdat zijn aanval miste hij wilde weer een aanval maken maar de wortels verdwijnde en dan wordt hij over gegooit door lucht en hij beland een paar meter verder op de grond en hij schudde zijn hoofd en hij keek op en hij zag tot die twee begonnen te vechten met elkaar en hij krabbelde overeind hij moest ook gaan helpen. Elsa werd van xavier zijn been af geblazen en piepte pijnlijk toen ze wat verder op tegen de grond aan smakte en zij schudde ook haar hoofd en kwam recht en zonder verder na te denken rende ze weer terug er heen en bekeek de twee even ze wist niet echt wie ze moest aanvallen want vertrouwen deed ze ze allen bij niet echt. Maar ze gaat dan toch vaan xavier en ze rent naar hem toe. Ze moest haar rijder wreken en ze liet een brulletje horen net voor ze bij xavier was. Axel zag wat er gebeurde.’ELSA.’riep hij en hij rende er ook heen en zo snel mogelijk hij moest iets doen wat die jongen niet verwachte en hij versnelde zijn pas en dan net voor hij bij xavier maakt hij een slijding richting zijn enkel(zoals een voetballer zou doen).

Ondanks dat Xavier wist dat hij een goede vechter was, wist hij niet of hij een elf zou aankunnen. Hij had veel training gehad, maar hij was nog maar 19 en de elf was vele malen ouder en had zeker ook veel meer ervaring. Ze ontweek zijn eerste aanval en trok twee dunne elvenzwaarden van haar rug. Xavier hield zijn zwaard in een verdedigende positie en blokkeerde haar eerste aanval. Omdat hij zo de tactieken wel kende die je met dubbele zwaarden kon doen, kon hij de tweede aanval al aan zien komen. Hij stapte achteruit zodat hij de dodelijke aanval richting zijn borst nog maar net ontweek en viel haar een aantal keer achter elkaar aan, snel en behendig. Zijn zwaard glansde fel in het zonlicht en zwiepte een aantal keer naar Isilwen's kwetsbare plekken, zoals buik, borst, hals en naar een van haar knieën. In zijn achterhoofd had hij nog het feit zitten dat Axel en Elsa hem zouden willen belemmeren, dus daar probeerde hij ook voor uit te kijken. Echter, hij verwachtte niet dat hij getackeld werd alsof ze een spelletje deden. Hij viel om, bijna plat op zijn gezicht, maar wist nog zijn handen op de grond te zetten en een rol naar voren te doen, waarna hij stabiel op zijn voeten landde en weer rechtop ging staan. 'Idioot! Noem je dat vechten?' gromde hij, totaal niet geamuseerd door zijn actie. Hij gaf de jongen een flinke trap en smeet er een mes achteraan, niet gericht op een vitaal gebied. 'Zit stil, godsamme!' Hij keek ontzettend pissig, maar richtte zich weer op Isilwen. Ergens wou hij gewoon een normaal gevecht met haar hebben, 1 tegen 1, om te kijken hoe hij het tegen een elf deed, maar die idiote rijder achter hem wou niet stilzitten (xD). Hij zuchtte geërgerd en keek Isilwen toen weer serieus aan, alsof die blooper juist niet gebeurd was. Hij zei verder geen woord meer en viel haar weer aan met snelle aanvallen.

Isilwen ontweek de meeste aanvallen met haar snelheid als elf. Ze wist dat dat de meeste tegenstanders alleen maar geïrriteerd zou maken, waardoor ze roekeloos konden worden, al werkte dat minder met ervaren vechters. Ze vond dat de jongen goed bewoog, ondanks zijn jonge leeftijd, waardoor ze als krijger respect voor hem had. Vandaar dat ze ook wachtte toen hij door de tackle viel. Haar lippen vormden een dunne glimlach toen ze hoorde dat ook hij de andere jongen idioot noemde. Waarom kon deze man niet aan haar kant staan en de idioot aan de kant van het rijk? Als ze de idioot al over zou kunnen halen van haar te leren, zou daar veel werk in zitten.
Toen de witharige jongen weer begon aan te vallen, blokkeerde ze de aanvallen waar meer kracht achter zat. Ze blokkeerde niet puur duur het zwaard tegen te houden, maar juist door de baan van het zwaard wat opzij te duwen met een van haar zwaarden, zodat hij mogelijk langs haar heen zou vallen en er openingen zouden zijn in zijn houding.

Ruil keek aandachtig toe terwijl Xavier 1 versus 2 in gevecht was. Als het nog lang zou duren zouden zijn veren nog eens uitvallen van het wachten en zitten op een tak. Misschien was er een manier om de elf en de andere rijder een beetje te helpen en er voor te zorgen dat Xavier zou falen. Dat was immers wat Delihla wilde dat er ging gebeuren. Waarom kon hij het dan niet een handje versnellen. Hij kraste dit keer luid, duidelijk hoorbaar en schoot niet op het drietal af maar op het paard van Xavier en de zadeltas was de kleine draak in zat. Hij haalde met zijn klauwen uit naar het hoofd van het paard. Had Xavier zijn draak maar niet mee moeten nemen op een missie als dit. Dan had Ryuk het gevecht niet zo kunnen manipuleren.

Met het ei in haar armen geklemt zwom Delihla langzaam terug naar de oever van het meer. Ze liep het water uit, naar de boom waar Hades rustig op haar stond te wachten. Ze legde het ei op de grond en toverde een zwart vuur tevoorschijn waar ze zich bij liep opdrogen. Rustig kleedde Delihla zich weer aan. Dan pakt ze haar mantel en wikkelt het ei heel voorzichtig in de grote lap stof. Ze opende haar zadeltas en legde het ei erin alsof het ging om het meest kostbare en meest breekbare stukje glas dat er bestond op de wereld. Ze steeg op en gaf Hades de sporen. Gehaast reed ze terug naar het kasteel van Nazar, hij zou tevreden zijn als hij te horen kreeg dat ze het ei gevonden had.




Ryukje is gemeen ^^

Dit was irritant, zo ontzettend irritant. Niet alleen moest hij op de amateur rijder achter hem letten en ook met zijn acties dealen, maar ook was hij constant bang dat Valarak uit zijn zadeltas zou kruipen. De reden dat hij Valarak niet mee wou, was precies die reden. Valarak was nog klein, nog niet al te rationeel en hij was zeker in staat om domme dingen te doen. Hij was in zijn zadeltas gekropen, terwijl Xavier hem nog zo had gezegd dat hij in het kasteel moest blijven. Valarak maakte Xavier ongerust en hij hoopte dat Valarak gewoon braaf bleef zitten tot hij hier klaar was.
Xavier's aanvallen tegen Isilwen bleken niet effectief te zijn, want als elf was ze ontzettend snel en wist ze zijn aanvallen te blokkeren met haar zwaarden. Het was lastig, want ze had vrijwel geen open plekken die hij kon raken en hij had nog niet eens een schrammetje kunnen aanbrengen. Hij voelde het lemmet van zijn zwaard langs haar zwaard glijden en hij merkte dat zijn zwaard langs die van haar schoot, ze deed het in een poging zijn balans te verbreken en zijn verdediging te openen. Prima, hij had ook zijn truukjes. Zijn arm ging half langs haar heen, hij boog wat naar de zijkant en ging langs haar heen. Er was een opening in zijn verdediging, maar Xavier wist dit en hij wist hoe hij het kon oplossen. Uit zijn linkermouw schoot plots een lemmet van een mes, waarmee hij gelijk in een stekende beweging uithaalde naar Isilwen. Hij keerde zijn lichaam en haalde uit met zijn zwaard, die hij in zijn rechterhand had.
Gek genoeg wist hij door het gevecht heen een kraai te horen, wat luider klonk dan een normale kraai en waarvan hij de toon ook gelijk herkende. Het was één aparte toon die toebehoorde aan maar één kraai. 'Ryuk, donder op!' Hij gooide zijn arm in de tegengestelde richting van Isilwen en keek voor een seconde om. 'Brisingr.' siste hij en er schoot een vuurbal op Ryuk af. Rot vogel (xD).

Isilwen had het verborgen mes niet verwacht, maar hoorde het glijdende geluid van het mechanisme. Vermoedend wat dit betekende, liet ze zich vallen. Als ze zich om had moeten draaien, was ze niet op tijd geweest. Ze rolde over haar schouder door, waardoor ze meteen op kon staan zonder dat Xavier uit haar zicht was. Doordat hij afgeleid was door de vogel, had ze de tijd om meteen op hem af te springen en met beide zwaarden tegelijk uit te halen. Waarschijnlijk geen fatale wond, maar misschien zou het genoeg zijn om hem terug te laten trekken, zeker omdat hij ook aan de veiligheid van zijn draakje moest denken. Het was niet per se haar doel om hem te doden, haar doel was om de andere rijder te redden. Of dat gebeurde door de witharige jongen te doden of weg te jagen, maakte haar niet veel uit.

Axel was te vreden over het feit tot die jongen bijna viel en hij grijnsde.'op een creatieve manier aangezien ik geen wapens heb.' Zegt hij uitdanig en hij kwam recht en hij zag elsa en pakte haar oo kaar dan ziet hij het mes en hij draaide en voelde het zijn arm schrammen en hij maakte een sissend geluid en hij keek naar zijn arm. Elsa gromde luid en wilde naam xavier gaan maar axel heild haar stevig vast. Hij keek naar de elf die was aan de winnende hand zo leek het of in ieder geval in het voordeel. Axel keek naar elsa en dan naar de elf die zou magie hebben.' Jij vind me wel...neem ik aan.' Zegt hij met een knipoog want hij wist tot ze hem niet voor jiks had geholpen. Na die woorden begon hij weg te rennen. Axel had hier een hekel aan maar hij had geen wapens dan kon hij totaal niks. De volgende keer zorgde hij voor een wapen waar hij mee kon vechten dan zou hij die jongen wel eens een lesje leren. Hij moest nu doen wat ieder normaal mens deed al was hij niet normaal. Hij keek nog even achter om voordat hij weer in het bos verdween en hij begon nog harder te rennen.

(Sorry dit bericht is ook weer niet echt geweldig de volgende zal beterder zijn :p.)

Hij werd hier gewoon ontzettend chagrijnig van. Hij had wel moeilijkheden verwacht, maar zoveel? En Ryuk die zijn paard aanviel met het doel om Valarak uit zijn zadeltas te krijgen? Godverdomme, hij wou die vogel gewoon doden, boven een vuurtje hangen en het opeten om te laten zien wie hier de baas was. Helaas was de afleiding precies hetgene wat de vogel wou, want hierdoor kon hij niet snel genoeg op Isilwen reageren. Haar eerste zwaard schoot langs zijn sleutelbeen, waardoor de huid openscheurde en er een lelijke snee achterbleef. Hij vloekte pissig en hief zo snel hij kon zijn mes, waarmee hij het zwaard tegen hield. Aan snelle voetstappen achter zich merkte hij dat Axel weg rende en met deze elf voor zich wist hij dat hij de elf eerst zou moeten verslaan voor hij Axel kon pakken. Dat kon een tijdje duren, want god, ze was sterk.
Uiteindelijk wist Valarak uit de zadeltas te kruipen en landde hij op de grond met een plof. Hij schudde met zijn hoofd en keek ietwat chagrijnig naar Xavier, die hem keer op keer had beveeld om in de tas te blijven. Hij kon ook vechten, waarom liet Xavier hem niet helpen? Valarak, die al wat groter was en tot Xavier's knieën kwam, ging op Isilwen af.
Maar Xavier liet dit niet toe. Nee, hij wou Valarak niet in gevaar brengen. Valarak had zichzelf dan wel in gevaar gebracht door in de zadeltas te kruipen - wat Xavier dus niet gemerkt had - maar hij moest hem nu wel echt stoppen. Xavier sprong van Isilwen weg en landde voor Valarak, die tegen zijn onderbenen op knalde. Er was nog maar één ding dat hij kon doen, want hij wist dat hij dit gevecht niet kon winnen. Tegen soldaten won hij altijd, maar een elf? Nee, dat kon hij op zijn buik schrijven, hoe erg hij dat ook niet wou toegeven. Hij hief zijn hand en kromde zijn vingers alsof hij een klauw probeerde te maken van zijn hand. Hij mompelde een aantal woorden, waar hij gelijk een hoop magische energie bij verloor, maar tenminste was zijn nieuw geleerde spreuk nuttig: de Ra'zac waren onderweg. 'Die rijder zet geen voet in het elfenrijk of de Varden... Hij zal van de koning zijn.' Hij pakte Valarak van de grond en zette wat stappen achteruit, richting zijn paard.

'Een knipoog? Serieus?' mompelde Isilwen. Wat dacht hij wel... maar het was een goede beslissing om weg te rennen. Ze keek toe hoe de witharige jongen zijn draak oppakte en magie gebruikte. Ze kon de woorden niet goed verstaan omdat hij mompelde, maar hoorde genoeg om te beseffen dat het niet heel slim was om te blijven. Zelf was ze ook moe, want ze had sinds haar vorige missie geen rust gehad, en dit gevecht was al lang bezig.
'We zullen zien. Zorg goed voor je draak. Hij heeft geen schuld' zei ze kortaf tegen de witharige jongen, waarna ze haar zwaarden weer terug in de schedes op haar rug stak. Ze draaide zich om en verdween het bos in, in dezelfde richting als de idiote jongen. Die zou ondertussen ver genoeg gevlucht moeten zijn, dus ze kon het veroorloven om de witharige jongen alleen te laten. Bovendien had de witharige jongen waarschijnlijk toch niet genoeg energie meer voor een lange achtervolging.

axel rende zo snel hij kon door het bos en verschillende struiken heen. ze hadden hem bijde met magie gevonden. die elf kon hij begrijpen die hadden van nature magie maar die jongen die had ook magie gehad en was een mens hoe was die aan zijn magie gekomen. Hij wist niet hoelang hij gerend had maar stopte dan en hij hijgde zwaar het was een intense sprint geweest door en over vanalles heen. Hij keek naar elsa in zijn armen en gaf een kus op haar voor hoofd.’doe dat nooit meer, hoorje me.’zegt hij dan boos op haar. En hij heild haar voor zijn gezicht.’nooit eten van vreemden aan pakken of die in de middel of now where staan.’zegt hij tegen haar en elsa keek hem schuldig aan en haar staart ging lichtjes heen en weer.’dat voor mij springen trouwens ook niet..je bent nog wat klein.’legt hij haar wat milder uit. Elsa maakt een grommend geluid en liet haar tanden zien.’ik red me wel.’verzekert hij haar en hij nam haar weer in zijn armen en hij keek rond. Hij moest een goede schuilplek vinden voor de komende nacht waar hij kon rusten zonder dat die gozer van de koning hem zou vinden. Hij wist tot hij naar de elven toe moest die konden hem meer leren..en wellicht waren die te vertrouwen.

Nazar zat in zijn eigen slaap kamer met een jongen vrouw. Hij lag half op haar schoot. Hij dacht diep na over zijn twee jonge volgelingen die hij bijde op een belangrijke missie had gestuurd. Hij was benieuwd of eentje met tevreden nieuws kwam anders was zijn dag bedorven.

Ryuk kraste tevreden toen hij zag dat zijn afleiding had gewerkt. Hij had met moeite de vuurbal ontweken en een paar van zijn veren waren verschroeid, niet dat het wat uitmaakte, hij was toch een schaduwwezen. Hij bleef een rondje boven het groepje cirkelen en keek toe hoe de jongen rijder met zijn draak vluchte, hij nam niet eens de moeite er achteraan te gaan. Hij zag hoe de elvin Xavier licht verwond en toen hoe Xavier zijn draak tegenhielt en vluchtte. Zijn taak zat erop. Hij bleef nog even boven Xavier vliegen, kraste gemeen naar hem en vloog toen weg, richting zijn bazin, richting het kasteel van het rijk.

Delihla gallopeerde op volle vaart door de bossen terug richting het kasteel van Nazar. Ze had een zelf voldane grijns op haar gezicht die, als ze wist wat er gebeurde bij Xavier en Ryuk, alleen nog maar groter zou worden. Voor nu had ze als doel het ei terug brengen naar haar meester. Dat deed ze dan ook. Toen ze over de grote vlakte gallopeerde hoorde ze het bekende gekras van Ryuk. Ze keek op en hielt Hades iets in zodat Ryuk bij kon komen. Ze stak haar hand uit en de vogel klauwde zich vast aan haar handschoen. Terwijl ze Hades zijn gang liet gaan, die wist toch dat hij naar het kasteel terug moest gaan, liet ze de teugel ook met haar andere hand los en aaide ze Ryuk snel over zijn veren kleed. Ze zag de verschroeide vleugel en grinnikte. ' Zo te zien heb je iemand kwaad gemaakt jongen. Goed gedaan.
Het kasteel doemde op in de verte en Hades minderde vaart. Delihla draafde de poorten door en hielt Hades in. Ze steeg uit het zadel en liet Ryuk op haar schouder zitten zodat ze met beide handen het ei vast kon houden. Ze gaf een stalknecht de opdracht om Hades, die naar de jongen hapte, naar zijn stal te brengen en eten te geven. Ze kon er wel om lachen, beide dieren leken zoveel op haar. Met haastige stappen liep ze in de richting van de troonzaal om Nazar het goede nieuws te brengen, ondertussen kreeg ze van Ryuk te zien wat de vogel gezien had. Dat maakte haar dag alleen maar beter en beter. NIet alleen had zij het ei gevonden waar ze al zolang naar zochten. Xavier was gevaalt in zijn taak en had zijn draak in gevaar gebracht. Ze moest zich inhouden een vreugenkreet te slaken.

Een soldaat haaste zich naar de kamer van Nazar om doortegeven dat Delihla was wedergekeerd en op hem wachtte in de troonzaal.

Naam: Riven Waldenones
Innerlijk: Riven is een jonge vrouw met een groot hart, ze is iemand die handelt uit liefde en zich nooit zal laten drijven door haat of woede. Ze is blij met haar draak maar kan niet vechten op de manier die van haar verwacht wordt. Ze laat zich leiden door haar gevoel en denkt goed na over wat juist is.
Uiterlijk: Riven heeft lang donkerbruin golvend haar wat ze meestal in een vlecht draagt. Haar ogen zijn grijs en nemen altijd de tijd om te kijken wat er gebeurd. Ze heeft een normaal postuur en heeft sinds haar draak er is iets meer kracht op kunnen bouwen.
Leeftijd: 22
Ras: Mens
Wie ben je: Een mens die een drakenei in handen kreeg, iemand die niet gemaakt is om te vechten.
Draak of ander dier: Riven heeft een groenblauwe draak met een krachtige bouw. De draak heet Thoros en hij heeft een vurig karakter. Hij is de tegenpool van Riven. Toch heeft hij haar gekozen als zijn rijder.
Geschiedenis personage: Riven is opgegroeid in aan de zuidkust van Alagaësia. Haar vader bezat een groot landhuis met veel grond. Ze had hier een rustig leven en bracht graag haar tijd door met haar mentor Yurne. Hij was een oude wijze man die haar les gaf. Ze heeft veel van hem geleerd en hij heeft voor een groot deel bepaald wie ze vandaag de dag is. Toen Riven het ei in de zee vond veranderde in een hoog tempo haar leven. Zodra het ei was uitgekomen werd haar familie aangevallen. Haar werd verteld dat ze moest vluchten en op zoek moest naar de Varden. Ze weet niet of haar familie en leermeester nog in leven zijn. Ze heeft nooit meer iets van het gehoord. Ze wil niet bij de Varden aansluiten, dit is niet het leven wat bij haar past. Op aanmoediging van haar draak Thoros is ze wel gaan trainen, om op conditie te komen en sterker te worden. Ze weet echter niet veel van vechten en heeft ook haar krachten amper onder controle. Ze heeft de laatste maanden overleefd door te vluchten en door gevechten te vermijden.

De spreuk kostte enorm veel energie, maar het zou een mum van tijd zijn tot de zwarte wezens ze zouden gaan achtervolgen. Een belemmering voor hun, mogelijk een vertragingsactie. Hij zou niet weten waar de twee zouden belanden, maar als de Ra'zac ze vonden kon Nazar ze zo opsporen. Ra'zac waren nare wezens, maar ze waren nuttig en hij kon ze zelf inmiddels oproepen. Hij merkte het effect gelijk, want toen Isilwen tussen de bomen verdween kon hij zich gelijk op zijn knieën laten zakken zonder dat iemand het zag. Zijn lichaam voelde lam, futloos, het gevoel in zijn ledematen leek bijna te verdwijnen. 'Ik moet die spreuk echt onder controle krijgen...' hijgde hij licht en voelde hoe Valarak zijn kop tegen hem aan hield. Hij stond al vlug weer op, stopte Valarak in de zadeltas en steeg op zijn paard. Hij was zo mor dat hij bijna van zijn paard kon vallen, maar hij had blijkbaar genoeg energie om te preken op Valarak en waarom hij nooit meer met hem mee mocht gaan op missies, in ieder geval niet tot hij gegroeid was. Hij wou hem niet weer in zulk gevaar hebben, noch wou hij die constante bezorgdheid.
Maar oh, wat zou hij daar aan moeten gaan wennen...

Isilwen nam aan dat de jongen nog niet erg ver was, omdat er nog weinig tijd verstreken was sinds hij weggerend was. Haar snelheid was ook hoger dan de zijne, dus ze bleef in dezelfde richting rennen terwijl ze met haar geest het gebied afzocht. Niet veel later had ze hem dan ook gevonden, en liep ze naar hem toe. 'Ben je gewond?' vroeg ze, zonder eerst te groeten.

Anniek leuk tot je meedoet.
------

Axel draaide zich meteen om toen hij een stem hoorde het was de elf hij had haar jiet gehoort.' Niet dodelijk.' Zegt hij tegen haar het kon hem niks schelen tot ze hem niet deed begroeten. Hij was ook niet zo formeel.' Ik zal je bedanken voor je actie van net.' Zegt hij.' Bedankt.' Zegt hij met een knij bekeek de elf voor hem die hem had gered had van die jonge.elsa keek naar de elf en haar staart zwiepte. Axel keek naar elsa en zuchte dan.' Kun jij met me naar de elven reize ...naar de varden wil ik niet...ik vertrouw geen mensen.' Vlapt hij best brutaal er uit en het kon hem niks schelen mensen moesten vertrouwen verdienen bij hem. Elven ook wel al hadden die een punte voorsprong.

nazar keek op en knikte naar de soldaat en hij stond op en kuste de vrouw en stond op en deed zijn kleren aan en en liet de blouce ope terwijl hij naar de troonzaal liep en hij duwde de deuren open.' Ah daheli ik hoop tot je me niet voor niets uit mijn bed haalt.' Zegt hij en hij keek neer op het meisje. Nazar kon wreed zijn maar soms ook charmant hij liep naar de troon en plofte neer.' Spreek.' Sist hij

Isilwen knikte kort terug, en groette ook Elsa, op een beleefdere manier dan ze diens rijder groette. 'Misschien later. Ik ken je nog niet. Bovendien, als je naar de elfen gaat zoals je nu bent, zal je het mikpunt van spot zijn. Niemand zal je serieus nemen. Daarnaast spreek je geen woord van onze taal' zei ze. 'Maar ik ben wel bereid je het te leren. En niet alleen de elfentaal, maar ook magie, kennis over draken en vechttechnieken. Mijn naam is Isilwen Nagarian' zei ze rustig, hem strak aankijkend. 'Volg me. We praten wel tijdens het lopen. Die jongen van net heeft de Ra'zac geroepen. Misschien heb je de geruchten gehoord, maar we zitten in de problemen als die ons nu al vinden.' Ze begon met snelle passen te lopen, maar wel op een tempo waarop de ander haar makkelijk bij zou kunnen houden.

Buiten zijn gezeur tegen Valarak om was hij in zijn hoofd ook druk bezig met het denken aan wat er was gebeurd. Ryuk, de vogel van Delihla, was hem blijkbaar achterna gegaan en had alles van het gevecht gezien. Nu zou hij haar er vast over inlichten zodat ze een reden had om hem uit te lachen... Hoewel ze vaak geen reden nodig had.
Desondanks was hij van mening dat hij een wijze beslissing had gemaakt, hij was dan wel zelfverzekerd over zijn vaardigheden, maar hij was niet roekeloos. Hij herkende een verloren situatie en hij was pragmatisch genoeg om dan uit die situatie te stappen. De elf had duidelijk getoond dat ze niet bang was om hem te doden en het was ook duidelijk geweest dat hij nog wel even door mocht trainen, wou hij haar bijhouden. Een situatie als dat... Nee, daar stapte hij uit. Hij was nog maar net een rijder, hij was niet van plan om nu al te sterven.
Zijn paard reed hem dan wel verder, maar het was een andere opgave om niet van het paard te donderen. Hij moest echter wel overeind blijven, anders vonden soldaten hem dadelijk slapend op de grond en hij wou niet nog meer spotmateriaal voor Delihla, noch wou hij dat Nazar dacht dat hij sliep tijdens zijn werk.
Zo langzamerhand naderde hij het kasteel en stapte van zijn paard. Hij viel bijna om, maar ving zich op aan het paard en bleef even een paar seconden staan voor hij Valarak uit de tas haalde en verder liep. Hij ging door de massieve deuren naar binnen en wenkte een soldaat. 'Er is een nieuwe rijder, hij is nu samen met een elf. De Ra'zac zijn ze aan het opsporen. Zorg ervoor dat het contact met ze behouden wordt.' De soldaat knikte en ging snel weg. Valarak strompelde in de tussentijd achter Xavier aan, die nu verder liep. Hier zou de koning wel of niet tevreden mee zijn...

Op het moment dat Nazar binnenkwam boog Delihla voor hem. Ze begroette hem beleefd en bleef gebogen tot hij zich op haar richtte en haar toestemming gaf te spreken. "Mijn heer ik zal u nooit teleur spreken." ze kwam overeind en liep met het bundeltje in haar handen in de richting van haar meester. "Ik ben de informatie van mijn broer gevolgd mijn heer. Over het ei waar alleen hij de locatie van wist. Het spijt me ik heb helaas een man moeten doden. Maar dat was het waard. Ik heb heb het ei gevonden op de boden van een meer, verborgen over rotsen en algen." Ze sloeg haar mantel open waardoor het blauwe ei tevoorschijn kwam. Het glansde in het licht dat door de ramen kwam. Ze boog en bood Nazar het ei aan. Ruil zat op haar schouder en boog ook voor zover een kraai dat kon.

Jongens ik wil wel meedoen, maar heb dit dus nog nooit gedaan (ja serieus, ik ben echt een loser. In al die RPG jaren :c)

Die ken ik niet echt geloof ik.. Anders ga ik me een keertje bijlezen, en dan kan ik volgende keer meedoen haha

Nazar had zijn enkel op zijn knie gelecht en keek naar delilha. Ze boog dat was bij hem een must tot mensen moesten buigen voor hem. Hij glimlachte wat vals naar delilha en hij ging wat naar voren zitten.’nee, at mag ik hopen ja.’zegt hij en hij bekeek delilha ze was opgewonden over iets dat maakte hij op aan haar houding maar hij heild zich in en liet haar haar verhaal doen. zijn blik klaarde op bij het einde ze had gedaan wat hij wilde en hem niet teleur gesteld. Ze deed de mantel open en hij keek gefacineerd naar het ei en hij stond op en deed een paar passen dichter bij en ging met een hand heel voorzichtig over het ei heen.’heel, heel goed delilha.’zegt hij zachtjes en hij nam de mantel van haar over en hij heild het net zo voorzichtig vast als zij had gedaan. Maar hij deed het met een hand en hij stak zijn hand uit en heilp delilha overeind en hij keek haar aan pakte haar kin en heild die vast terwijk hij een kus op haar voorhoofd gaf.’ Ik ben heel trots op jou, ik vind tot je een beloning heb verdient.’ Zegt hij tegen haar en hij liet haar kin weer los.’maar ik denk er nog even over na wat.’zegt hij maar hij zou het na komen

Axel hoorde wat de elf zei en hij lachte haar uit.’als jij mij daar niet heen brengt ga ik alleen.’ Zegt hij uitdagend. Hij keek haar uitdagend er bij ook nog aan.’ ik zal eerlijk zijn ik vertrouw bijna niemand en zeker geen mensen de meesten zoeken alleen maar macht en daarvoor doen ze bijna alles.’sist hij en hij keek haar na maar volgde haar dan toch maar en hij keek even naar elsa.’fijn tot je zoveel kennis hebt…ik kan vechten met wapens…magie niet, en die elfentaal….tja als ik het moet leren.’zegt hij en je merkte tot hij rebels was in alles kwa houding’ die maken mij niet bang.’zegt hij dan en hij liep nu naast haar.
-----------

je moet meedoen maaike <3