Land of the Dragonriders

sure doe maar

plannen zijn veranderd, ik ben mogelijk nog pas weer later online vanavond D: want ik ga na karate naar mijn ouders huis. maar kan waarschijnlijk tussendoor nog wel even online zijn.

http://lorandesore.deviantart.com/art/June-396943209

dit is axel trouwens

het eerste berichtje
------------

axel stond onder een boom en hij keek kwaad naar boven in de boom. Waar op een tak een witte draakje lag met een konijn.’ik heb die gevangen elsa…je komt nu naar beneden met dat konijn.’ Snauwt hij naar het draakje dat elsa heette. Elsa keek neer op haar rijder en nam uitdagen een hap van het dode konijn en scheurde een stuk vel er vanaf. En keek al kauwend neer op axel. ‘dit is al de derde keer tot je me dit flikt…ik ga niet weer appels eten als middag.’ Zegt hij vervolgens tegen haar.’dus kon nu nar beneden stomme hagedis anders jaag ik helemaal niet meer en kun je fluiten naar je eten.’ Zegt hij barst alsof hij het tegen een klein kind had. Elsa blaasde wat rook uit naar axel om hem uit te dagen. Axel keunde het uit van frustratie en ging tegen de boom aan op de grond zitten met zijn armen over elkaar. Hij mompelde ondertussen nog wat boze woorden.
Elsa in de boom vond het geweldig om haar rijder zo te plagen en haar staart zwiepte heen en weer en ze nam nog een paar happen vn het konijn voordat ze axel genade ging tonen. Ze was een trotse draak maar voelde toch een grote liefde voor haar rijder en ze klom langzaam omlaag en gooide het overgebleven dode konijn recht op de schoot van axel. Axel schrok eerst en keek elsa dan aan en hij grijnsde.’jij bent echt een vrouw weetje dat. Net zo gemeen. En vol geheimen.’zegt hij plagend tegen haar. Hij stond op en maakte een vuurtje waar hij het konijn boven een spit aan hangde. Elsa neuriede tevreden over zijn uitspraak en sprong uit de boom en liep al waggelend achter hem aan. ze was dan nog niet zo oud maar wel vindingrijk al en ze ging naast tristan liggen die keek naar het konijn dat hij was aant braden. Na een hele tijd pakte hij het dier van het spit en begon hij te eten en gaf zo nu en dan toch nog een stukje aan elsa. Hij deelde alles met haar. Zij was zijn draak en hij haar rijder.

''Het is tijd.'' weerklonk een naargeestige stem door de deuren naar zijn gedachten. Het echode in de zwarte ruimte en opende een nieuwe deur naar een andere plaats, een ander bewustzijn. Maar hij kende het bewustzijn, hij kende het duister in dat bewustzijn en hij kende degene aan wie het toe behoorde. Het was zo donker als zijn eigen, maar vele malen destructiever. ''Ik weet het... mijn koning.'' zei zijn eigen stem.
Met een knippering was het licht aan en staarden groene ogen een ruimte in, verlicht door slechts wat kaarsjes in een kroonluchter. Het was de kamer waar hij het meest te vinden was, naast de grote zaal in het oosten van het kasteel. Galbatorix' zijn kasteel, of beter gezegd Galbatorix Junior, de zoon.
De 19-jarige jongen met sneeuwwit haar liep op een oude houten kast af en trok de deuren open na het magische zegel te hebben opgeheven. Kletterend en al haalde hij ijzeren voorwerpen uit de kast en legde ze neer op zijn bed. Een lang zilveren zwaard met een lemmet versierd door een imprint van een slang gleed soepel in de zwarte schede op zijn rug. Messen met hetzelfde symbool gingen in de verschillende plekken waar hij ze hield - één in de schede aan zijn bovenbeen, twee in zijn wapenriem, één in een binnenzak van zijn korte jas en één in zijn laars. Als laatste maakte hij een schede voor een mes vast aan zijn onderarm en rolde zijn mouw erover heen. Hij sloot de deuren van zijn kast en liep zijn kamer weer uit. Hij liep door de gangen van het kasteel en verliet het gebouw door de hoofdingang, de grote massieve deuren. In de verte stond zijn zwarte hengst, waar hij de zadel en teugels eerst van controleerde voor hij opsteeg. ''Stel me niet teleur.'' klonk nog door zijn geest. Xavier knikte alsof de persoon recht voor hem stond en stuurde zijn paard in galop. ''Ik zal u niet teleurstellen...''


---
En daar gaat ie, klaar om onrust te zaaien.

Delihla zat in kleermakerszit op een van de bergen die rond het kasteel lagen. Ze had haar ogen gesloten en mompelde zachtjes worden in een oude taal. Ze had zich bijna volledig afgesloten van de buitenwereld. Het enige wat ze nog hoorde was het zachte gebries van Hades die tevreden naast haar stond te grazen van het kleine beetje gras dat er in de woestijn te vinden was. De wind speelde met de lange zwarte en rode lokken van Delihla haar haar. Zachtjes bleef ze door mompelen tot haar ogen ineens open schoten. Ze waren zo zwart als de nacht, niet meer hun natuurlijke blauwe kleur.
In de verte, bij de poorten van het kasteel, kraste en kraai die voor zijn meesters de jonge rijder en dinnaar van haar meester in de gaten hielt. Het dier vloog op op het moment dat de jongen zijn rijdier besteeg en op weg ging naar zijn missie. Op dat zelfde moment speelde er een glimlach rond Delihla haar lippen. Ze maakte zich los van haar kraai en kwam overeind. Ze keek neer op het verlaten grondgebied en zag ter bevestiging van wat ze net gezien had en grote stofwolk op dienen, op de plek waar de jongen reed. Ze giechelde zacht. "Zo een haast kleine rijder. Waar gaan we in zo een haast naartoe?" Voor korte tijd volgde ze de stofwolk met haar ogen, dan loopt ze naar Hades toe. Het dier knielt voor haar en ze stijgt op zijn rug. Ze wist dat Ryuk, haar kraai, de jonge rijder zou volgen. Zelf had ze nog andere dingen te doen. Zoals het vinden van het ei waar haar broer vanaf wist. Ze gaf haar rij dier de sporen en gallopeerde de andere kant op.

Isilwen liep op snel tempo door de bossen. Ze had zojuist een van de dorpen aan de rand van du weldenvarden bezocht, voor onderhandelingen over grenzen, jacht, en andere zaken die even belangrijk als saai waren. Maar het moest nou eenmaal gebeuren. Hoe vaak ze ook in mensendorpen kwam, ze zou nooit aan het gebrek aan elegantie, de stank en barbaarsheid wennen. Daarom wilde ze snel weer terug, om een goed lang bad te nemen in haar eigen huis, voordat ze op een nieuwe missie gestuurd zou worden. Dit keer hopelijk een langere, interessantere missie. Ondanks dat ze het niet zo op mensen had, hield ze er wel van om te reizen, en dit land was constant aan het veranderen. Na haar lange afsluiting van de buitenwereld was er een vernietigende oorlog geweest, en nu waren zowel de natuur als de bewoners van Aglaësia zich weer aan het herstellen.


en nu moet ik weer gaan, ben over +- 2 uur terug

Axel had uiteindelijk het konijn samen met elsa helemaal opgegeten. Hij was nu het vuur uit aant maken en gebruikte spullen uit de omgeving zodat het niet opviel tot iemand hier gegeten had. Hij wist niet of het hielp maar het was iets. Sinds een week geleden was hij een stuk voorzichtiger geworden. Hij moest niet meer alleen aan zichzelf denken nee. Hij moest nu ook aan elsa denken zijn ziels verwant. Hij draide zich naar haar om en hij heild zijn tas open.’kom we reizen verder schoonheid.’zegt hij speels tegen haar. Elsa keek axel aan en gaapte alsof ze wilde zeggen tot ze niet onder de indruk was en ze stond op en waggelde naar de tas en klom er in. ze was moe en kon toch wel wat slaap gebruiken. Ze rolde zich op als een kleine kat. Axel keek toe hoe ze in de tas kroop en ging liggen. Daar werd zijn hart warm van en hij deed de tas dicht en hij kwam weer recht en deed de tas om. Hij keek even naar zijn handschoenen die had hij een paar dagen geleden gehaalt om het teken te verbergen die op zijn handpalm brande sinds elsa hem had aangeraakt daar en dat zou hem verraden als rijder. Hij keek even naar het vuur dat je niet zag alleen maar vertrapte takjes en hij begon te lopen op een toch wel redelijk tempo. Onder het lopen dwaalde zijn gedachten toch wat af naar leugens die hij moest bedenken om mensen om de tuin te leiden. Hoe hij elsa kon blijven verstoppen. Hij wist ook tot hij zijn grote mond tegen soldaten zou moeten houden. Maar hij wist tot hij dat niet kon. Hij blijft stan als hij op een zandwegje uit komt die ontstaan was doordat er veel mensen door heen waren gekomen. Hij begon naar links te lopen een stukje over de weg kon geen kwaad en zijn voeten deden toch wel pijn doordat hij heletijd over takken en rotsen had gelopen.

De bomen flitsen voorbij terwijl zijn paard over een zanderig paadje galoppeerde, op weg naar zijn bestemming. Hij keek rond, alert en oplettend op zijn omgeving. Éen van Galbatorix' soldaten had een ontdekking gedaan op een locatie. Hij zwoor een jongen met een draak te hebben gezien, maar waarom hij niks had gedaan was Xavier een raadsel. Het was in ieder geval al wel een begin, vanaf daar kon hij misschien sporen vinden. Misschien als hij snel genoeg was, kon hij misschien ook de rijder vinden maar hij schatte de kans klein in. Iemand van de Varden kon hem opgepikt hebben of het waren de elven. Hij kon nergens zeker van zijn, maar hij was vastberaden om hem te vinden. Na een tijdje gereden te hebben, stopte hij bij de aangegeven locatie en stapte van zijn paard. Hij liep een rondje in het gebied en keek onderzoekend naar de grond in de hoop dat hij een glimp van sporen kon vinden. Uiteindelijk knielde hij neer bij wat zand en vermoedde dat dit de sporen waren. Volgens de kaart was hij op het juiste gebied en hij zag een paar kleine diepe deukjes in het zand, wat vermoedelijk de pootjes van een kleine draak konden zijn. Hij kon het mis hebben, maar het was altijd beter om zeker te zijn van zijn zaken en het gewoon te controleren. Hij steeg weer op zijn paard. Hij wou net weer rijden, tot hij een half gepiep en half gegrom uit de zadeltas hoorde. Hij keek om en opende de tas, waar een grijs drakenkoppie uit tevoorschijn kwam. 'Valarak... Wat had ik je nou gezegd...' mompelde hij ontevreden. Valarak dook iets naar beneden, waardoor alleen zijn rode ogen en de bovenkant van zijn kop nog zichtbaar waren. Het draakje was best gegroeid, hij paste al bijna niet meer in de grote zadeltas. Xavier zuchtte diep en aaide Valarak even over zijn kop. 'Val, blijf alsjeblieft in de zadeltas. Maak geen geluid. Ik wil niet dat ze weten dat ik een rijder ben, noch wil ik dat ze je ontdekken. Je bent nog weerloos.' Valarak maakte een protest-geluidje, maar Xavier sloot de zadeltas al en liet zijn hengst weer in galop.

---
Ik had eerst gezegd dat Valarak al groot was, maar ik laat hem toch wel even klein zijn nu.
Anders loopt Xavier wel heel erg voor xD

Ryuk bleef op veilige afstand van de jonge rijder vliegen, maar liet hem geen moment uit het oog. Hij moest de jongen volgen van zijn meesters, kijken wat hij deed en vooral kijken wat voor een fouten de jongen zou maken. Delihla had het nooit echt op hem gehad. Ze waren dan wel even oud, diende beide ze de zoon van Galbatorix, maar Delihla had het nooit echt gehad op andere die haar werk deden. Je kon best zeggen dat ze een jaloers kreng was, want dat was ze zo nu en dan ook. Dat merkte je nu wel uit deze daad. Haar kraai achter de jongen aansturen zodat ze elke fout die hij maakte, elk klein detail kon doorspelen naar haar meester. Ryuk hielt zijn grote zwarte ogen op de jongen en zijn rijdier gericht. Hij ging in een boom zitten toen de jongen stopte en te voet de omgeving wat verkende. De vogel kraste zacht toen de kop van Valarak uit de zadeltas tevoorschijn kwam. Hij dook wat ineen maar liet zijn bliek niet afwijken van het tweetal. Toen de jongen zijn paard weer aanspoorde tot galop steeg Ryuk op en vloog achter hen aan.

Delihla was ondertussen in Aberon aangekomen en draafde wat rond. Ze keek onderzoekend om zich heen of ze de plek kon vinden die haar broer gemompeld had in zijn slaap. Jason, Delihla haar broer had een paar dagen geleden een omschrijving gemompeld in zijn slaap. De wachthoudende soldaat had dit, op verzoek van Delihla, aan haar verteld en nu was ze opzoek naar de plek. Ze wist zeker dat ze vroeg of laat de plek zou vinden waar het ei zich bevond. Ze vervloekte zichzelf dat ze er nooit achtergekomen was wat Jason wist en dat ze pas van het ei af wist toen ze gevangen was en gemarteld werd samen met haar broer. Voor die tijd wist ze niet eens van het bestaan van draken af. Ze had er wel eens verhalen over gehoord in haar dorp, maar altijd gedacht dat het een mythe was, een groot verzonnen verhaal. Tot ze gevangen werd genomen en die mensen wilde weten waar het ei was. Daarnaast had je natuurlijk ook nog de jonge rijder die Galbatorix, net als zij deed, diende. Ze hielt Hades in. Het paard steigerde wild van de abrupte halt houding die Delihla maakte en brieste kwaad. Delihla klopte het dier geruststellend op de hals en steeg af. Ze keek zoekend rond, sloot haar ogen en probeerde de magie van een eventueel drakenei te voelen. Maar ze voelde, zoals de afgelopen dagen dat ze aan het zoeken was helemaal niets. Ze vloekte zachtjes.


-------
Ja Delihla is, zonder dat ik nog een echte rede heb, ontzettend jaloers op Xavier.
Ik zat trouwens te denken, misschien kunnen we doen dat als Delihla uiteindelijk dat ei vind en naar Galbatorix zijn zoon brengt, dat het ei is dat Isilwen eventueel krijgt?

axel voelde zijn tas bewegen toen elsa er eventjes wat in draaide. Axel kon het niet laten om te glimlachen. Hoe koppig trots en eigelijk ook wel arrogent ze was. Hij vond haar geweldig ondangs het eten dat ze pikte als hij niet deed opletten. Maar dat was eigenlijk omdat axel geen geweldige jager was en wat hij vind moesten ze mee doen hij ving meestl maar 1 a 2 kleine prooien op een dag. Geld had hij nou ook niet echt veel en die zouden voor noodgevallen zijn. Hij zou zich morgen te goed moeten doen aan appels of hij moest gaan vissen dat kon hij redelijk goed en dat zou elsa ook wel lusten hoopte hij het was trouwens ook een dier wat ze deden eten. Axel voelde zijn tas weer erger bewegen en hij keek er naar en zag elsa uit zijn tas springen. Hij vloekte luid. Elsa rende over de weg heen de struiken in.’elsa.’sist hij en hij rende achter haar aan. soms was het echt een stomme hagedis dit was zoon moment en hij rende de struiken uit en zag haar waggelen naar een konijn.’elsa nee.’snauwt axel nog boos naar haar en hij rende sneller er op af en hij greep elsa vast die het konijn beet pak en ze trok op dat moment zag je een touw en nog geen seconde later hing axel onderste boven en een van zijn enkels zat vast aan een touw en elsa piepte tevreden met haar konijn in haar bek. Maar als ze ziet waar ze hangen laat ze het konijn los en piept ze onschuldig.’kijk wat je hebt gedaan, daarom nooit op eten af gaan.’zegt hij weer waarschuwend tegen haar en hij zuchte.’ik laat je zo op de grond vallen dan kan ik mijn mes pakken en me los snijden.’zegt hij en hij liet ela voorzichtig los die op haar pootjes landen en axel zocht zijn mes.

Op een gegeven moment liet Xavier zijn paard weer even stoppen en observeerde de sporen opnieuw. Hij sloot zijn ogen vervolgens en focuste zich op zijn omgeving. Zijn zicht was zwart, maar zijn geest ving alle kleuren op. Alle zielen in zijn buurt, al het leven en al de trillingen in zijn buurt. Zijn geest begon intensief te zoeken, op zoek naar een afwijkende stroom energie, op zoek naar een sterke aanwezigheid. Alles wat hij voelde waren momenteel de energiestromen van dieren om zich heen, tussen al die stromen probeerde hij de sterkste eruit te filteren... Maar ook die voelde niet juist. Het was geen afwijkende, geen opvallende en hij wist via Galbatorix Junior dat als er een drakenrijder in de buurt was hij de magie gelijk zou herkennen. Hij zuchtte en opende zijn ogen. Opnieuw klonk er gepiep vanuit zijn zadeltas. 'Valarak!' snauwde hij en stapte van zijn paard. Hij zocht in de andere zadeltas naar iets en haalde een reepje vlees eruit. Hij gooide het in de zadeltas waar Valarak in zat en Valarak begon gelijk te knabbelen aan het vlees. 'Nu stil, alsjeblieft.' Hij steeg weer op en zijn paard ging in galop verder. De sporen hielden op een gegeven moment helaas op, dus Xavier begon puur naar zijn gevoel en geest te luisteren. Hij wist niet hoe dichtbij hij was, maar hij wist dat hij de energie zou voelen als dat wel zo was. Het was een kwestie van inschatten waar de rijder heen kon zijn gegaan. Er waren twee plekken waar de rijders heen zouden willen gaan, dat waren de Varden en het Elfenrijk. Als hij in die richting ging, kon hij vast wat vinden. Helaas waren de sporen niet helemaal in die richting gericht en vermoedde hij zo dat hij via een andere weg ging. Het was een raadsel en hij kon niets anders dan hopen dat hij hem vond, anders kon het verkeerd aflopen. Op een gegeven moment stopte hij en voelde een opvallende energie... Op dat moment wist hij dat hij hem gevonden had. Hij volgde zijn gevoel en kwam plotseling een jongen tegen, ondersteboven aan een touw. Xavier liet zijn paard stoppen en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de jongen. Vervolgens steeg hij van zijn paard af. 'Ik weet niet of je het weet, maar je bent geen konijn.' zei hij droog toen hij zag dat hij in een konijnenval was gestapt. 'Heb je hulp nodig?'

--
Dat is een goed idee, Sanne~

Enkele uren later kwam Isilwen op haar bestemming aan, namelijk een van de grotere elfensteden, enkele uren te paard van Ellesméra af. Zodra ze de bebouwing binnenreed, kwam er een knappe blonde elf op haar af. 'Vrouwe Isilwen, wiens schoonheid de mooiste bloemen jaloers maakt! Hoeveel ik ook uit heb gekeken naar jouw terugkeer, ik heb helaas geen tijd om er lang van te genieten. Er is nieuws van onze vorstin, een nieuwe opdracht voor je' zei hij met een stralende glimlach. Isilwen zuchtte geërgerd. De man, genaamd Lothraïn, was een sterke en veel gewaardeerde collega, tenminste tot het moment waarop hij besloot dat zij een uitstekende partner zou vormen en hij zonder onderbreking haar het hof probeerde te maken. 'Lothraïn, zelfs al zou jij aan mijn eisen voor een partner voldoen, er is geen ruimte in mijn hart voor liefde' zei Isilwen kortaf. 'Wat is de opdracht?' Lotraïn zuchtte, maar kwam meteen ter zake, de glimlach vervangen door een serieuze uitdrukking. Gelukkig kon hij privégelegenheden van werk scheiden, vond Isilwen. 'Er zijn geruchten dat er een nieuwe rijder is gezien, al verschillen de beschrijvingen en locaties' zei Lothraïn. 'En aangezien jij de nog actieve elfenkrijger bent met de meeste ervaring met jonge rijders, is besloten dat jij verantwoordelijk bent voor de verificatie van deze geruchten en, indien succesvol, de opsporing en mogelijk de begeleiding van de nieuwe rijder.' Hij overhandigde haar een brief met de precieze details van de geruchten. Isilwen knikte en borg de brief op in een van de kleine tassen aan haar riem. 'Bericht onze vorstin dat ik de missie aanvaard en er meteen aan zal beginnen' zei ze, waarna ze zich omdraaide en het woud weer inliep. Het bad om de mensenstank van zich af te wassen moest maar even wachten. Misschien kwam ze onderweg nog wel een meertje tegen.


klinkt goed, al wil ik niet dat ze te snel een ei krijgt, ik wil eerst haar huidige persoonlijkheid nog even wat ontwikkelen voordat ze weer "hoop" krijgt, en als te snel al een jonge draak erbij krijgt is ze misschien iets te sterk, omdat ze al erg goed met magie en vechten is. Dus het lijkt me beter als ze pas een ei krijgt als de andere draken al iets gegroeid zijn en bereden kunnen worden en vuur kunnen spuwen.

Na nog een keer zacht gevloekt te hebben draaide Delihla zich om en liep ze naar Hades toe die geduldig stond te wachten op wat er zou gaan gebeuren. Ze klopte het dier op de hals en opende daarna haar zadeltas. Ze rommelde er wat in opzoek naar de opgeschreven beschrijving. Als ze het zo niet kon vinden dan moest ze het onschuldige meisje maar eens naar boven brengen. Ze pakte de notities en liep daarmee naar de eerste de beste persoon die ze zag. "Pardon meneer, zou u mij misschien kunnen vertellen hoe ik hier kan komen?" Ze liet hem de beschrijving lezen en zag de man nadenken. Aan zijn ogen zag ze direct dat de man wist waar de plek was, maar toch schudde hij zijn hoofd en bood zijn excusses aan. Hij vertelde haar dat hij het niet wist. Delihla rolde met haar ogen. Als hij het haar niet wilde vertellen, dan moest hij het zelf maar weten. Ze greep zonder pardon met een van haar handen naar zijn slaap en hielt die daarop terwijl ze haar ogen sloot en zich concentreerde. Een seconde later bevond ze zich in zijn gedachten en zag ze hem naar de plek lopen waar ze zojuist om gevraagd had. Een glimlach speelde rond haar lippen waarna ze haar hand terug nam en de man levenloos op de grond viel. "Fijn dat u zo goed meewerkte." zei ze zachtjes waarna ze een schaduw roos tevoorschijn toverde en die liet neer dwarrelen op de man. Ze liep gehaast terug naar Hades. "We gaan jongen, ik weet waar het ei is. Meester zal tevreden zijn.' Ze draaide Hades om, gaf het dier de sporen en gallopeerde weg.

Ryuk volgde elke beweging die de jongen maakte, elke stap die hij zette en elk geluid dat hij maakte ving hij op en zou hij later doorbrieven aan Delihla. Omdat hij een schaduwwezen was, een wezen wat Delihla gemaakt had, kon hij alle informatie aan haar doorgeven wat hem een ideale spion maakte. Een waardevolle spion. Hij volgde de jongen door tot ze op een plek kwamen waar een andere jongen in een boom ondersteboven hing. Ryuk verschool zich in de bladeren van een grote boom en hielt het nu tweetal, nalettend in de gaten. Dat Xalvier, de jongen die hij voor Delihla volgde, een draak had was algemeen bekent. Maar Ryuk zag nog een draak. Een kleintje wel is waar, die hoogstwaarschijnlijk bij de jongen hoorde die in de boom hij. Scannend keek Ryuk rond waarna hij zijn zwarte kraalogen weer richtte op de 1 jongens.

Nee dat is logisch, maar later in het verhaal misschien. Ik laat Delihla dat ei vroeg of laat vinden en dan zie je maar wat je ermee doet
Btw iemand een idee voor de naam van galbie zijn zoon? Heb geen idee atm maar galbis zoon klinkt zo...zo...zo raar
Ben trouwens op stage, congresje van de politie. Als ik kan reageer ik, zo niet ben ik rond 6 a 7 uur vanavond thuis en reageer ik dan weer. Delihla is toch dat ei zoeken en Ryuk stalkt Xavier zonder dat die dat weet.

Axel vond zijn mes tussen zijn broek riem en hij pakte hem en hij keek even naar elsa die op de grond zat en schuldig omhoog keek.’jah dit is jou schuld overal heen gaan zonder na te denken.’sist hij tegen haar en hij wilt het stuk touw gaan los snijden als hij hoefgetrappel hoort van een enkel paart en voor hij elsa kan waarschuwen komt er een paard met zijn ruiter uit een deel van het bos. Die keek hem verbaast aan.’nou ik heb geen oren of staart zoals een konijn dus ik ben der ook geen…dat wist ik dus al.’snauwt hij bijdehand naar hem en hij bekeek de jongen die goede kleren aan had en het zwaard viel hem meteen op omdat hij jaren in een smidt had gewerkt dat was vakmanschap. Deze jongen was van adel of diende iemand die van adel was.’nee ik hoef geen hulp.’zegt hij vijandig en met die woorden slingerde hij 2 keer heen en weer en hij greep het touw met een hand beet en met de andere sneed hij het door vervolgens lande hij op zijn knieen en handen het was geen geweldige landing maar axel was nou ook niet bepaald de lenigste al kon hij wel met een aantal wapens overweg daar had hij stiekem mee geoefend als zijn stiefvader weg was. Zo had hij wat meer handig heid gekregen voor als hij de soldaten weer eens lastig viel of voor in zijn ogen die hem. Hij keek met zijn groene ogen waakzaam naar de jongen. Hij moest hem niet en vertrouwde hem niet.
Elsa was wat achter uit gekropen en bekeek de jongen die van zijn paard af was gekomen ze bleef uit zijn buurt die moest haar gezien hebben maar voor de zekerheid verstote ze zichzelf toch achter axel zijn benen. Ze was niet bang maar axel had gezegt tot ze niet gezien mocht worden anders kregen hun twee problemen.
‘als je het niet erg vind vervolg ik mijn reis…ik ben niet graag in gezelschap van..hoe zeg je dat netjes…gespuis van de koning en diens adelen.’ Zegt hij en met die woorden spuugde hij op de grond. Het kon hem niks schelen wie hij beledigde maar hij moest totaal niks van het rijk hebben nog geen rooie cent na wat ze al die mensen aanhadden gedaan.
-----

dat is leuk als zei het ei vind XD dan krijgt xavier zo iets van dat had ik moeten zijn

Isilwen was al een poos op weg, toen ze in de verte een paar stemmen hoorde. Ze sloot haar ogen en zocht met haar gedachten het gebied af. Al snel had ze de bron van de stemmen gevonden, en tot haar schrik waren er ook twee jonge draken. Ze bleef even verbaasd staan. Oke, er waren dan misschien meerdere geruchten, maar ze had nooit gedacht dat er werkelijk al twee draken geboren waren, en dat ze ze allebei zo snel gevonden had. Ze trok haar geest weer terug, en sloot zich geheel af zodat ze niet snel opgemerkt zou worden. Daarna begon ze naar de twee jongens met draken te sprinten, en toen ze dichterbij kwam sprong ze via wat takken de bomen in, waarna ze zo geruisloos de kleine afstand naar de jongens overbrugde. Toen ze ze kon zien, bleef ze in de schaduw van de bladeren in een hoge boom zitten. Eerst maar eens kijken wat er zou gebeuren, voordat ze in actie zou komen.

Xavier had toch al een draak? Dus misschien dat Delilah jaloers zou zijn, juist omdat zij het ei gevonden had

Een misleidende aanpak was altijd de beste aanpak. Een vriendelijk gezicht opzetten, zich gedragen alsof hij niets kwaads in de zin had... Het hielp vaak wel, zijn uiterlijk speelde daar ook in mee. Veel mensen geloofden nooit dat er zoveel duister in het kleine figuur met het schone witte haar en de grasgroene school. Dat voegde alleen maar meer toe aan zijn act, waardoor hij de meeste mensen wel voor de gek kon houden. Zijn eerste opmerking was misschien niet zo zorgvuldig gekozen, maar in ieder geval klonk hij niet alsof hij de jongen zo de nek om kon draaien wat vaak zijn normale toon was. Zijn negativiteit was verborgen achter een neutraal masker en hij geloofde dat hij een redelijk goede act op zette.
Tot hij een averechtse reactie kreeg. De jongen herkende hem als iemand van de koning op de één of andere manier, terwijl hij als assassin nooit echt gezien werd. Ergens vond hij het wel knap van de jongen dat hij hem zo snel door had. Hij had nog niet eens een wapen getrokken of enige blijk van vijandigheid getoond. Hij wist dat hij nu nog maar twee dingen kon doen: 1, zijn act volhouden en doen alsof hij een slachtoffer was van de koning of 2, op een harde manier optreden. Hij wou net optie 1 in gang zetten, tot de jongen voor zijn voeten op de grond spuugde.
Optie 2. Met een spreuk liet hij wortels van een boom uit de grond komen en liet ze om Axel's onderbenen wikkelen. Hij liep langzaam dichterbij met stappen traag en dreigend, zijn blik was compleet omgeslagen naar kil en dodelijk. 'Helaas moet ik je teleurstellen: je zult nog wat langer in mijn gezelschap moeten blijven, shur'tugal un skulblaka.' siste hij zacht, venijnig als een slang.

axel keek naar de jongen voor hem die wat kleiner was dan hemzelf. Hij zag er onschuldig uit in eerste opzich maar de kledig had hem in axels ogen verraden, hij had vaker zwaarden en andere wapens voor rijken mensen gemaakt dus hij kende de soorten nu wel. Dan ineens komen er wartels uit de grond die zijn onderbenen vast grepen en hij bracht een verbaasde kreet uit. Hij probeerde de wortel los te trekken maar hij kreeg er geen beweging in. dan probeert hij het met het mesje maar dit haalde enkel uit tot er wat krassen op de wortels kwamen. Hij kijkt op als hij de jongen hoort praten zijn stem was anderster valser en axel vernauwde zijn ogen. Elsa zag de wortels en probeerde er in te bijten maar haar leukte het ook niet met haar scherpe tanden en als ze xavier dichter bij ziet komen gaat ze voor axel staan die probeerde haar op te pakken maar kwam niet aan haar. Axel gooide zijn mesje wel gemikt richting xavier. Axel was niet iemand die rustig en braaf ging zijn daar wisten de soldaten in en rond hun dorp alles van hij had hun het leven zuur gemaakt zo goed hij kon, maar die hadden geen magie deze knaap voor hem wel en hij probeerde zijn been los te trekken.
Elsa bekeek xavier en ze liet dreigend haar tanden zien. Er straalde een soort trots over haar heen eentje die niet toe zou laten tot iemand aan haar rijder kwam dan zei zelf. Ze liet nu ook een gegrom horen.
------------------------------------

Haha jah he.
Nazar vind ik wel wat hebben trouwens.
Die krijg je niet makkelijk mee. Of k.o slaan of half dood. :3

Xavier vond het amusant om te zien hoe Axel los probeerde te breken uit de wortels maar het hem niet goed af ging. Hij hakte in de wortels, zijn kleine draakje probeerde door de wortels heen te bijten. Tevergeefs, de wortels waren sterker door zijn magie, dus ook moeilijker te breken. Hij grinnikte licht om zijn moeite, zijn hand ging in de tussentijd naar het zwaard op zijn rug. Hij moest en zou de rijder en zijn draak mee krijgen, hij mocht van zichzelf niet falen op dit punt. Hij was dagen op zoek geweest naar óf een ei, óf een rijder en eindelijk had hij iets gevonden. Misschien ook wel de jackpot, als het draakje een vrouwtje bleek te zijn, had de koning gelijk wat hij wou. Daar kon hij echter nog niet over nadenken, nu was het belangrijkste om de rijder gevangen te nemen. De jongen smeet zijn mes naar Xavier toe, waar Xavier snel opzij voor stapte. Het mes viel op de grond en bleef daar in het zand steken. Xavier richtte zijn hand op het mes zonder om te kijken en liet het mes met een simpele spreuk naar zijn hand komen. Hij ving het mes op in zijn zwart gehandschoende hand en liep dichter op Axel af. Het kleine draakje sprong voor de rijder en probeerde hem te bedreigen. 'Hoe... schattig...' zei Xavier licht geamuseerd maar negeerde het draakje voor de rest. Hij keerde het mes vaardig om in zijn hand, waardoor hij het nu andersom vast hield. Hij drukte het scherpe randje tegen Axel's keel, nog niet snijdend maar wel dreigend. 'Wat hebben we hier... Een nieuwe rijder, maar niet veel indrukwekkends zie ik zo. Je bent één en al houding en dat is verder alles.' Zijn woorden waren scherp, zorgvuldig uitgekozen en verborgen geen greintje van het kwaad dat zich in hem school. 'Ik weet niet wat de koning met jou aan zou moeten, maar hij vindt heus wel iets... passends, mogelijk pijnvol.' Zijn groene ogen boorden zich in die van Axel en zijn mes drukte zich iets verder tegen Axel's keel, maar niet met de intentie om hem open te snijden. Als Axel geen rijder was geweest maar een persoon die hij moest doden, dan had hij al lang een letale snee gemaakt.

Toen Isilwen dit zag gebeuren, had ze al snel door hoe de rollen verdeeld waren en wie ze moest helpen. Dat er een drakenrijder onder het rijk diende was een zaak om zich later zorgen om te maken, nu moest ze de wildere jongen zien te redden. Ze sprong uit de boom en landde geruisloos, waarna ze met getrokken dolk op de jongen die magie gebruikte afliep totdat ze vlak achter hem stond, haar vingers op haar lippen om de andere jongen, die haar natuurlijk kon zien, te laten weten dat hij stil moest zijn. Zo te zien was dit geen zwakkeling, maar ze wilde geen drakenrijders doden. Dus liever een echt gevecht dan hem met een verrassingsaanval doden. Hopend dat de kleine jongen, haar doelwit, haar niet zou merken, bewoog ze de dolk zo om het op diens keel te leggen. Daar zou hij vast van opschrikken, maar wat je een ander aandoet, kan jezelf overkomen, was Isilwens motto. 'Haal je mes van zijn keel en je handen omhoog' zei ze kil.


Mijn stem gaat naar Nazar

Het werd alsmaar drukker en drukker op de plek waar eerst alleen de vreemde, in de boom hangende jongen met zijn draak was geweest. Ryuk keek toe terwijl Xavier de jongen probeerde over te halen hem te vertrouwen, dit was tevergeefs. De jongen spuugde voor hem op de grond en keek hem pissig aan. Ryuk sloeg een paar keer met zijn vleugels omdat hij het grappig vond en wachtte af wat er gebeurde. Hij keek vrolijk toe terwijl Xavier het mes ontweek, naar zich toe liet vliegen en daarna tegen de andere jongen zijn keel legde. Lukte het hem? Zou hij de jongen echt mee krijgen? Nee het was te gemakkelijk. Een 3de persoon kwam ten tonelen. Een elf. Ryuk kraste. Hij had het niet op elven. Net als Delihla walgde hij van het elvenvolk. Wat hij dan weer wel grappig vond was dat de elfin Xavier zo gemakkelijk een dolk tegen zijn nek aan legde. Het was dat Ryuk niet kon lachen maar anders had hij de jongen vierkant uit gelachen. De zwarte kraalogen van Ryuk glansden in het licht van de zon en hield het, nu 3tal, in de gaten. Een misstap meer en hij zou zijn informatie naar zijn bazin gaan brengen.

Een kleine 10 minuten verder kwam Delihla aan op de plek die ze gezien had in de gedachten van de man. Ze steeg af en keek rond. Ze was op een open plek in het bos waar zachtjes water stroomde in een groot rond meer. De rust werd verstoord door het gekletter van de waterval die het water naar zijn meer bracht. Ze dacht even na en ontknoopte toen haar mantel. Ze gooide die over het zadel van Hades en liep naar de waterval. Ze keek erachter maar zag geen ei. Was ook te makkelijk geweest als je het haar vroeg. Als het ei achter die waterval had gelegen hadden mensen hem jaren geleden al gevonden. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich. Dit keer kreeg ze toch duidelijk het gevoel dat het ei in de buurt moest zijn. Ze opende haar ogen en keek rond. Ze had duidelijk de aanwezigheid van magie gevoeld, afkomstig van het drakenei dat hier ergens verborgen was. Ze keek rond en begon te zoeken. Elke holle boomstam, elk struikje, kuiltje en stukje omgewoelde aarde doorzocht ze maar ze vond niets. Delihla slaakte een diepe zucht toen ze naar het glanzende water van het meer keek. Nog een zucht. "Het was ook te mooi om waar te zijn." Ze liep naar Hades en deed haar schoenen uit. Daarna haar tuniek. Er was toch niemand in de buurt. Gekleed in alleen haar ondergoed liep Delihla naar het meertje toe. Ze voelde het water. Het was koud. Ook dat nog. Mopperend begon ze het water in te lopen tot ze op de rand van ondiep en meters diep bleef staan. "Als dat ei hier niet is vervloek ik alles en iedereen hier in de buurt." gromde ze. Meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Dan dook ze sierlijk onderwater.



Nazar it is

Ondanks dat Xavier zijn omgeving checkte met zijn geest merkte hij vrij weinig verdachte activiteit. Er was niemand in de buurt, of er was wel iemand maar diegene was zo slim om de geest af te schermen. Xavier kon zijn eigen geest ook prima afschermen, maar hij kon die van Valarak niet afschermen en de rijder voor hem zou dat zeker niet doen. Het was een situatie waar hij snel zijn taak moest volbrengen, anders kon hij zo gevonden worden. Zeer riskant, maar hij vermoedde dat men hem niet zou doden. Hij was een drakenrijder, dan wel één van het Rijk, maar dat was des te meer reden om gevangen genomen te worden. Zeker omdat zijn draak nog niet groot was. Valarak ging vooruit, maar het zou nog wel even duren voor hij zou groeien. Over Valarak gesproken, hij was tevreden met dat hij in de zadeltas bleef zitten. Immers wist niemand dat hij daar zat en hij hield zich ook braaf stil. Misschien had Valarak door wat op het moment het slimst was om te doen.
Plots zei iets hem dat hij niet veilig meer was. Of het nou Valarak was die spannend voelde of hij het zich verbeeldde, wist hij niet. Maar er was absoluut iets verkeerd. Toen hij zich een kwart slag omdraaide was het echter al te laat, want een elf had op dat moment al een dolk tegen zijn keel gelegd. Hij hield zijn eigen mes op Axel's keel en keek nu de elf kil aan, zijn grasgroene ogen schitterden gevaarlijk. 'Ah, een elfin... Het was een kwestie van tijd voordat één van die achterlijke Varden of jullie puntoren zou verschijnen.' sprak hij met lichte spot in zijn stem. Hij had een gigantische hekel aan de Varden, maar de elven stonden ook hoog in zijn lijst van personen die hij bij uitstek al niet mocht. Hij haalde het mes echter niet weg, noch stak hij zijn handen op. 'Wat als ik geen van beide dingen doe?' vroeg hij vervolgens en verzamelde al wat magische energie bij elkaar. Hij blokkeerde de toegangen tot zijn geest en observeerde de elfin oplettend. Mocht ze één beweging maken, dan was hij klaar om er iets tegen te doen.

Axel keek naar elsa en dan naar xavier die het mesje had ontweken en het met magie naar zich toe liet zweven. Axel zijn houding werd groter en rebels hij zou zich niet klein laten krijgen. hij keek xavier aan zonder angst of spijt van zijn daden zijn blik was vurig.’jah grappig niet.’zegt hij speels mee en hij verroerde geen vin. Elsa daar in tegen was achter xavier aan gewaggeld en ze ging bij haar rijder staan wachtent om iets te doen als hij hem echt pijn zou doen en ze gromde nog eens wat luider om zijn aandacht te trekken.’die koning kan naar de hel lopen want ik zal toch niks doen wat hij wilt, nog mijn draak.’zegt hij met een grijns tegen de jongen voor hem en hij voelde de snee in zijn hals en tot er wat bloed langs liep.’oh wat ben ik bang kleine dondersteen. Waarom ga je niet verder…oh ik weet het al dat mag je niet van je baas is het niet schoothond.’snauwt hij vijandig naar hem. Voor elsa was het genoeg ze zette haar tenden in het boven been van xavier en beet hart door. Die stomme albino wie dacht hij wel niet tot hij was om dat haar rijder aan te doen.
Axel zag de elf maar zijn blik deed niks verraden hij luisterde verveeld naar het gesprek en hij wist tot hij geen kant uit mocht de elf dreigde wat te doen, maar de jongen deed niks en vroeg wat er gebeurde als hij nu niks van bijde deed en axel zag zijn kans hij grijnsde uitdagend.’dan dit.’zegt hij en hij bracht een van zijn handen omhoog en haalde gewoon uit naar diens gezicht. Axel was iemand die niks omzichzelf gaf, hij gaf wel om elsa maar hij had een afspraak met haar en zij met hem die zouden ze bijde na komen. Zijn ogen gingen heel even naar de elf en dan naar elsa en hij zag haar xavier bijten.

----

oke

oooh sanne volgens mij moeten vijanden jou rol niet tegen komen vind je rol wel leuk

'Dan zal deze puntoor je keel doorsnijden' zei Isilwen in de elfentaal, om aan te geven dat ze het meende. Haar puntige oren leken wat naar achter te staan, als een dier dat van plan is aan te vallen. Haar hele houding was aggressief, maar tegelijk kalm en beheerst. 'Helaas voor jou heb ik, in tegenstelling tot de rest van mijn volk, geen moeite met het doden va-' zei ze, onderbroken door Axel die de andere jongen aanviel. Daardoor moest ze haar dolk wel terugtrekken, omdat ze anders hem zou raken. Ze keek even verbijsterd toe. Wat een idioot. Nu zou het uitlopen op een werkelijk gevecht, en ze wist niet heel zeker of ze zowel van de witharige jongen kon winnen en de idioot, zoals ze hem in haar hoofd noemde, kon beschermen. De witharige was redelijk sterk, zo te zien, en nog belangrijker, hij had ervaring met vechten. Dat was duidelijk aan zijn reactie. Geen gemakkelijke vijand dus. Alleen zou ze met gemak weg kunnen rennen, maar ze had er geen vertrouwen in dat ze ook de idioot mee kon krijgen. Hem achterlaten was geen optie.

5 minuten later was Delihla 2 keer ondergedoken en weer boven gekomen. Ze veegde haar natte haren uit haar gezicht terwijl ze met haar hoofd boven water bleef. Ze had het ei nog niet gevonden. Maar ze wist dat het daar was. Ze voelde het. Alles in haar voelde dat daar onder water een drakenei lag. De magie was zo sterk, zoekend naar een rijder. Opnieuw dook ze onderwater. Zoekend keek ze rond in het heldere water. Dan ziet ze eindelijk iets blauws gloeien een eindje verderop. Ze zwom er naartoe en toen ze beter keek zag ze de ovale vorm van een drakenei, verborgen tussen het zeewier, rotsen en nog meer rotzooi. Ze zwom naar boven om adem te halen. Delihla vroeg zich af hoe haar broer ooit achter de locatie van dat ei was gekomen. Hij kon niet zwemen, hij was doodsbang voor water. Zou hij het ei misschien in het water gesmeten hebben en dat vissen of iets het onder hadden gegraven? Het maakte ook niet uit, het ei lag daar en ze moest en zou het bemachtigen. Ze haalde diep adem en dook opnieuw onder water, regelrecht op haar doel af. Ze hielt haar adem zo goed mogelijk in terwijl ze de stenen en dergelijke probeerde te verplaatsen. Ze deed het zo snel, maar zo voorzichtig mogelijk om het ei niet te beschadigen. Als ze het zou beschadigen had ze een probleem. Nazar zou het haar misschien niet kunnen vergeven. Het lukte, de stenen waren verdwenen, het zeewier was weg getrokken en het ei was los. Voorzichtig pakte Delihla het vast waarna ze weer naar het wateroppervlak zwom en naar adem hapte. Ze was vrij lang onder water geweest om het niet nog een keer in het koude water onder te hoeven duiken.