The Dragon Riders (RPG)

Zahn luisterde aandachtig naar wat Isilwen vertelde, de toonloosheid in haar stem zorgde er lichtelijk voor dat Zahn kalm bleef, al beet hij tegelijkertijd wel op zijn lip. Een schuldgevoel bekroop hem, eentje die met een vals stemmetje verwijtingen naar hem begon te werpen. Hij boog zijn hoofd iets en bleef stil omdat hij duidelijk aan haar gezicht kon zien dat ze niet al te vrolijk was. 'O-Oké, ik begrijp het.' was zijn enige antwoord op haar uitleg. Hij keek weer op toen ze begon te spreken en instructies gaf. Ze zouden terugkeren naar het dorp en daarna zou hij de handel moeten uitleggen aan de koning. Hij kreeg er een ietwat benauwd gevoel bij. Hoe goed zijn en Axel's bedoelingen ook waren, hij zou nog steeds diep in de problemen komen. Hij knikte even toen ze hem verzocht om de soldaat mee te nemen en liep op de man af. Hij drukte hem op zijn buik tegen de grond en haalde een touw tevoorschijn om zijn polsen mee vast te binden. Daarna gooide hij al de wapens van de soldaat weg en bond een stuk stof om zijn ogen. 'Luister, van mij kun je nauwelijks pijn verwachten, maar ik vrees dat mijn metgezel iets minder tolerant is. Ik verzoek je om gewoon mee te lopen.' Hij hees de soldaat met moeite overeind en beval hem om te lopen, waarna Zahn vlak achter hem ging lopen. Hij kon de soldaat niet bewusteloos slaan en meedragen, Zahn was qua spierkracht niet erg sterk. Dus dan moest het maar zo.

Veles liep kalm door naast Mila, zijn blik wat afwezig de hele reis. Hij sprak niet veel en vermoedde dat Mila daar ook geen trek aan had, dus bleef hij maar stil. Hij keek af en toe wel even op naar Mila om te zien of ze het nog volhield, maar haar echt hulp aanbieden deed hij niet. Dat zou ze zeker niet willen. Na een tijd lopen kwamen ze aan bij het kasteel. 'Eindelijk.' gromde Veles wat en keek even achterom naar de jongen. Hij zag dat hij wakker begon te worden. Hij vermoedde dat hij zich zou gaan verzetten, maar zolang hij dat niet deed, lette hij verder niet op de gevangene. Hij liep stug verder en overhandigde zijn paard aan de wachters. Daarna duwde hij Axel zo van het paard af, had geen zin om hem als een baby ervan af te tillen. Hij hees hem vervolgens overeind aan zijn kraag en op zijn voeten. 'Loop mee.' zei hij slechts en liet zijn kraag los, waarna hij hem vooruit richting het kasteel porde.

De soldaat verzette zich eerst wat toen zahn hem vast bond maar na de woorden over zijn metgezel stoppte hij zijn verzet en besloot maar gewoon mee te lopen wetent tot hij bij 2 elven toch niet weg kon komen.

Axel deed niks en bleef rustig en heild de omgeving goed in de gaten en bekeek de bewegingen van de twee die hem mee hadden genomen. Mila was blijkbaar moe dat kon hij zijn aan haar bewegingen. Dan stopt het paard en hij voelt een duw en hij beland op de grond en hij draaide zich om maar hij wordt al overeind getrokken door veles. Hij grijns uitdagend naar veles als die zegt tot hij moet lopen en trapt richting zijn knie.’sorry ik ben geen schoothond.’zegt hij tegen hem in de oude taal. Met die woorden maakte hij een soepele draai beweging en zwiepte zijn beeen omhoog en hij probeerde hem tegen zijn kaak te schoppen. Zijn ogen gingen vluchtig rond opzoek naar een plek om zich te verbergen.

Mila liep rustig door en zei niks tegen veles tot ze bij de binnenplaats waren en axel zich begon te verzetten en ze stond bij een grote deur. Haar ergernis steeg innorm en ze wilde de troonzaal in en dan snel naar bed aangezien deze dag erger en erger leek te worden.

Toen ze bij het dorp kwamen, sprak Isilwen twee elfenwachters aan en gebaarde ze naar de gevangengenomen soldaat. De wachters namen hem van Zahn over, om hem weg te brengen voor ondervraging. 'Volg me' zei ze tegen Zahn. Eigenlijk had ze niet de wettelijke autoriteit om een andere elf te bevelen, maar ze betwijfelde of hij dat wist. Bovendien leek hij intelligent genoeg om te beseffen dat hij in deze situatie maar beter kon luisteren. In tegenstelling tot Axel. Ze vroeg zich af hoe die twee ooit vrienden geworden waren.
Even later kwam ze aan bij het paleis. Het was nu veel minder druk in het kasteel, dus liep ze met lange passen door de hoofdingang naar binnen. Ze boog kort voor de koning en koningin en wachtte op toestemming om haar verhaal te doen. Ze wist niet of de twee het al wisten dat Axel weg was.