The Dragon Riders (RPG)

Axel keek zijn vader aan en hoorde zijn woorden. Deze vond hij al niet echt in zijn voor deel klinken. Als hij magie had gehad dan zou hij wel anders gedacht hebben, maar helaas had hij dat niet. Hij kon zelf zijn eigen geest niet afschermen wat de meesten normale mensen na wat oefening al konden. Axel zat op zijn stoel en keek het gezelschap aan en na een korte stilte begon zijn vader over zijn oordeel over wat er ging gebeuren. Zijn hart makte een sprongetje ze deden de uitwisseling vervroegen maar dan komt de klap hij mocht niet mee. Zijn blik was teleur gesteld maar hij ging niet tegen zijn vader in dat deed hij nooit, al soms wel maar echt nooit in het openbaar.

De elvenkoningin zuchte een beetje opgelucht tot haar man alexander niet liet gaan. Maar zij voelde iets rond axel wat ze altijd al gevoelt had iets vreemds wat niet te plaatsen was.’ik ben het met u eens. Maar wie wil je laten gaan naar de uitwisseling.’ vraagt ze aan haar man.

Mila luisterde naar het oordeel van de elvenkoning en was niet verbaast over het feit tot hij zijn zoon niet liet mee gaan.’ik kan mee gaan ik weet de route die ze afleggen.’ stelt ze beleeft voor. Terwijl ze wat rechter ging zitten. Ze keek de ruimte even rond en haar blik bleef even op axel hangen maar ging dan weer naar de elven koning.

Axel was na aant denken maar luistede ook naar de woorden die nog verder gewisseld werden. hij zat netjes maar toch wat gespannen bij terwijl hij zich wat dingen afvroeg.

Isilwen, die nog steeds bij de koningin stond, kuchte zachtjes. 'Ik bied aan mee te gaan. Er zijn weinig elfenkrijgers van mijn niveau beschikbaar en in de buurt' zei ze zacht. Bovendien was ze bezorgd om dit alles en wilde ze het niet aan alleen de varden overlaten. Ze keek even naar Axel en begreep zijn ongeduld. Maar hij zou zijn kans nog wel krijgen. Hij was nog jong.

De elfenkoning keek Axel even kort doordringend aan voordat hij zijn blik naar zijn vrouw wendde en haar vraag hoorde. Hij knikte en keerde zijn hoofd naar de rest van de zaal, wou een uitspraak doen, maar Mila bood zich al gelijk aan. Vlak daarna kwam Isilwen ook met een aanbod om mee te gaan. De koning keek even half verbaasd naar Isilwen, wanneer was zij verschenen? Hij had haar niet eens opgemerkt. 'Het lijkt me prima als Mila en Isilwen gaan,' sprak hij na even kort gekucht te hebben. Hij keek de twee even kort aan. 'Als jullie een derde persoon nodig hebben, voel je vrij om iemand uit te kiezen.' Hij richtte zich weer tot de zaal. 'De tijden zullen nog besproken moeten worden, maar dat lijkt me iets wat onderling moet gebeuren. Verder heb ik geen opmerkingen of commentaar. Mogen er nog vragen zijn, stel ze dan nu.'

Axel hoorde zijn vader aan maar hij was het er niet mee eens. Hij hoorde de rest zonder verder wat te zeggen in spanning aan. Bij de laatste zin van zijn vader stond hij op.' Geen vragen meer.' Zegt hij en hij boog respectvolle voor hem en hij beende de zaal uit. Ze lieten hem weer niet gaan. Hij zou niet wachten hij zou ze volgen ze zouden hem toch alleen maar op merken als ze echt naar hem zoeken. Dan zouden ze het vreemde gevoel voelen zoals zijn ouders altijd zeiden. Hij beende Door het kasteel terwijl zijn gedachten op vollen gang werkte. Zahn kon hem misschien nog beter verbergen die had magie. Hij zou en moest het hem vragen want hij zou gaan. Hij liep het kasteel uit nog steeds wat gespannen. Hij wist hoe hij sporen moest volgen dat was dus al geen probleem. Vechten kon als de beste alleen magie. Daar had hij zahn voor nodig. Hij zag diens huis al en hij stopte er voor en twijfelde even. Hij wist tot zijn ouders dit niet wilde. Maar dan klopt hij aan. Dit was zijn weg. Altijd geweest.

De koningin keek haar man aan en naar isilwen die zich aan bood. De koningin wist tot ze alles op alles zou zetten en ze glimlachte naar haar en ze keek even naar mila. Dan ziet ze haar zoon op staan en ze keek hem na. Ze maakte zich meer zorgen dan normaal. Alles ging veranderen ze voelde het.

Mila keek de koning aan. Goed mijn heer.' Zegt ze beleeft en boog en ze keek de zoon Alexander even na en ze staat op en loopt naar isilwen.' Wilt u nog iemand mee hebben.' Vraagt ze beleeft aan haar. In haar hoofd ging alles al langzaam inwerking al kon niemand het merken.

Isilwen schudde haar hoofd bij Mila's vraag. 'Meer dan twee en het risico dat we gezien worden is te groot. We moeten voornamelijk snel zijn. Ik kan vanavond al vertrekken, zodra het begint te schemeren. Oké?' zei ze. Ze wilde eerst wat eten, want ze had nog steeds honger en door alles wat er tussen gekomen had, had ze de hier de kans niet voor gehad. Maar ze had alles al bij zich wat ze nodig zou hebben: haar zwaard en soepele kleding.

De eigenaar van het zwaard had hij wel gevonden. Het was niet erg moeilijk geweest en toen hij hem gevonden had, was de elf zo blij dat hij zijn zwaard terug had. Hij wilde Zahn met iets bedanken, maar Zahn had zijn aanbod afgeslagen, een bedankje was voor hem wel genoeg. Hij was al lang blij dat hij het zwaard had kunnen retourneren en een lach op het gezicht van de elf had kunnen toveren.
Inmiddels was hij thuis en lag hij op zijn zachte bank vol kussens een boek te lezen om te ontspannen van het avontuurtje in het bos. Hij keek op van de tekens toen iemand op zijn deur klopte en schoot rechtop. Hij hief zijn armen over de rugleuning van de bank naar zijn gordijnen toe - zijn bank stond voor het raam - en keek langs een opening naar zijn voordeur. Geen soldaten, gelukkig. Hij was niet achterna gezeten, al had hij dat de hele weg lopen controleren om herrie te voorkomen. Maar toch, wie wist wat de soldaten van tegenwoordig konden? Zahn zag Axel staan en liep snel naar de deur toe. Hij opende de deur en glimlachte. 'Hey Axel, ik zie dat je het hebt overleefd.' grapte hij en liep zijn huis weer in, wetend dat Axel wel naar binnen zou treden. Hij liep zijn keuken in om thee te zetten, waarbij hij even over zijn schouder naar Axel keek. 'Hoe was het verder? Nog steeds niet interessant?'

Mila keek isilwen aan.’ Goed dan vertrekken we bij schemering, ik ga me nu klaar maken voor vertrek.’zegt ze en knikte begroetend en liep bij isilwen weg. Ze boog kort voor de koning en koningin en ging toen de zaal uit. Ze liep richting het kleine kamertje die ze gekregen had waar haar spullen lagen en ze deed zich wat makkelijks aan en deed haar wapens op. Haar hand ging even over haar ketting heen. Ze vond het jammer tot niet meer elven mee gingen maar eentje die dicht bij het hof zat was ook wel goed dacht ze bij zichzelf.

axel wachte geduldig hij wist tot haasten niet bij de elven voorkwam, al waren er hier en daar wel wat uitzonderingen natuurlijk. als de deur open gaat glimlacht hij waterig.’jah overleeft en ben klaar wakker gebleven.’zegt hij tegen zahn en hij liep meteen achter hem door naar binnen. Zahn was zijn vriend hij vertelde hem wel vaker dingen over de vergaderingen. ‘nee het was wel interessant deze keer, er vind een uitwisseling plaats. Maar er zit een lek bij de varden . ik bood me aan om mee te gaan. Maar ik mocht niet.’ Legt hij zahn uit terwijl hij door de kamer liep maar uiteindelijk wel op een stoel rustig was gaan zitten. Hij was eventjes stil.’zahn, ik wil je om hulp vragen.’ Zegt hij dan in de oudetaal en hij keek naar zijn vriend.’ik ga ze achter na, ik moet dit doen ik voel het.’gaat hij verder in de oudetaal. ‘wil jij met magie dat vreemde gevoel wat anderen rond me voelen onzichtbaar maken voor een tijdje.’ Vraagt hij en hij stond op. Zijn ogen stonden vast beraden hij zou hoe dan ook gaan met of zonder zahn zijn hulp. Dan grijnst hij onschuldig naar hem. ‘heb je misschien ook nog wat extra wapens die ik mag gebruiken als ik nu terug het paleis in ga. Kom ik er niet meer uit.’grijnst hij.

Isilwen boog en groette de koning en koningin gedag, waarna ze de zaal verliet via dezelfde zijuitgang als waardoor ze binnengekomen was. Ze had zelf niets te eten in huis, dus zocht ze het eerste de beste restaurant dat ze zag op. Hierna liep ze op haar gemak naar de plek waar ze met Mila afgesproken had. Het was nog niet volledig gaan schemeren, dus ze verwachtte niet dat de varden vrouw er al was. Terwijl ze wachtte, peinsde ze over in hoeverre de varden nu nog te vertrouwen waren, met het lek.

Terwijl Axel antwoordde, mikte Zahn wat theeblaadjes in een theepot vol water en zette dat boven een vuurtje. 'Dus het was wel interessant?' Hij keek om toen Axel begon te vertellen over een uitwisseling, al wist Zahn zo niet waar de uitwisseling om kon gaan. Hij kreeg er vermoedens bij, maar hij nam niet aan dat zijn voorgevoel de waarheid sprak. 'Wacht, een lek?' Hij keerde zich half om en keek Axel met een lichte frons aan. 'Is het dan wel slim om de uitwisseling überhaupt te doen? Ik bedoel, zo'n uitwisseling zorgt voor een hele zwakke schakel, zeker met het lek in de Varden. Een vitaal object moet je óf helemaal niet vervoeren, óf vervoeren op het moment dat je zeker weet dat iedereen te vertrouwen is. Een lek, of een mol, moet niet aanwezig zijn.' Zo ging het in zijn hoofd dan. Hij wist de details natuurlijk niet, maar hij kon het niet helpen om alles met een frons aan te kijken. Zahn plofte neer op een stoel en hoorde dat Axel niet mee mocht. Dat begreep hij zo wel, alleen Axel leek het niet te begrijpen. 'Axel, de heer had vast een hele goede reden voor het weigeren van je verzoek. Zelf kan ik ook zo'n tig redenen opnoemen. Ik denk niet dat je tegen zijn beslissing in moet gaan, hoeveel je er ook bij voelt.'

oke een beetje kort moet nu eten :p
------

Mila maakte zich klaar door haar nodige spullen en wapens te oakken en ze ging op weg naar de plek. Ze zag isilwen al staan.’ik ben klaar, jij ook.’vraagt ze.

Axel keek zahn aan.’nee eigenlijk niet maar het is te belangrijk om het niet door te laten gaan. Dus mijn vermoeden is tot het een ei is een draken ei.’ Zegt hij eerlijk en hij maakte gebaren met zijn handen er bij.’ Daarom willen ze het nu juist nu door laten gaan, ze zijn bang tot dat in het rijk zijn handen valt.’zegt hij tegen hem en hij begon weer te lopen. En ging na de woorden van zahn tegen over hem staan. ‘ zahn ik snap tot mijn vader mij wilt beschermen, ik snap ook tot het gevaarlijk is.’begon hij hem uit te leggen en hij ging op zijn hurken zitten zodat hij zijn vriend aan keek.’maar ik zal gaan. Met of zonder jou hulp. Ik ga het rijk dwars zitten dat wil ik al zo graag en ik weet tot ik in elven hun ogen nog een kind ben. Maar de varden weten niet wat ik ben. Ik wil straks daar zijn want iets diep in mij zegt me tot het mis gaat en als het het ei is en het valt in hun handen….’zegt hij en hij was even stil en keek weg. ‘dus.’ Zegt hij en hij stond op.

Axel bleek dezelfde vermoedens te hebben, wat de reden was dat Zahn instemmend knikte. 'Dat... vermoedde ik ook.' gaf hij toe en volgde Axel met zijn ogen terwijl hij de kamer weer rond liep. Hij leek er echt geen fijn gevoel bij te hebben, dat kon Zahn al merken uit zijn geloop en zijn onrust. 'Axel,' begon hij, maar de jongen stond al voor hem en legde hem uit waar het op neer kwam. Vervolgens ging hij op zijn hurken zitten om hem aan te kijken en uit zijn woorden merkte Zahn dat hij hem waarschijnlijk niet kon stoppen, dat hij hem niet van zijn plan kon weerhouden. Typisch Axel ook weer, je brengt hem niet zomaar op andere gedachten. Zahn zuchtte even kort en stond op van zijn stoel. 'Ik heb het vaker gezegd, maar je bent echt onbetwistbaar.' Hij liep naar de deur van zijn keuken toe en keek voor hij de keuken uit liep even over zijn schouder. 'Wacht maar even.' Vervolgens liep hij door de deur en kon je alleen nog maar wat gestommel en gekletter horen. Een paar minuten later kwam de jongen terug met een langwerpig voorwerp in een bruin doek gewikkeld en een kleiner pakketje onder zijn arm. Hij legde het langwerpige voorwerp op de keukentafel en rolde het voorwerp uit het doek. 'Sinds ik je waarschijnlijk toch niet kan stoppen.' Hij tilde een donkergrijs elfenzwaard op, versierd met enkele zilveren krullen. 'Het is wat robuuster dan normale zwaarden, het zal ook niet als je eigen zwaard voelen, maar je went er wel aan.' Zahn draaide zich naar Axel en overhandigde hem het zwaard. 'Oh, en dit zijn wat dolken die ik niet meer gebruik. Nog in prima staat en heel fijn om te werpen.' Hij pakte de dolken ook uit en legde ze netjes naast elkaar op de tafel. Daarna keek hij Axel weer aan. 'Je kunt trouwens van me aannemen dat ik mee ga... Immers moet er toch iemand zijn die op je past?' Hij glimlachte schaapachtig.

'Ja. Leidt de weg, ik volg' zei Isilwen. Ze had geen zin om meer dan de absoluut nodige beleefdheden uit te wisselen met iemand die ze niet helemaal vertrouwde. Zelf wist ze niet waar het uitwisselpunt was, dus was ze van Mila afhankelijk om de weg te wijzen. Isilwen concentreerde zich meer op het verhullen van hun aanwezigheid voor mogelijke anderen in de buurt. Als er een verrader was tussen de Varden, zou die Mila mogelijk gevolgd hebben.

Zahn vermoede dat dus ook en daar was axel dan wel weer blij om. Op een punt wilde zahn hem tegen spreken maar dit deed hij gelukkig niet. Maar na ijn verhaal zegt zahn wat hij vaker zei tegen hem en hij grijnst breed omdat hij nu bijna zeker wist tot hij hem ging helpen. Jawelhoor hij moest even wachten toen zahn weg liep en hij hoorde hem rommelen. Dan ziet hij hem terug komen met een iets in een doek en hij wist al wat het was een zwaard. Hij koesterde net als anderen elven de zwaarden van hun. Ze waren anderster dan de zwaarden die mensen maakte. Hij had er ooit eentje gekregen zodat hij het verschil kon merken en dat had hij gemerkt. ‘dat heb je goed gezien.’beaamd hij zahn. Hij luisterde en grijnsde.’ik vind het prima zolang ik maar een zwaard heb. Dus ik dank je bij deze hartelijk mijn vriend.’zegt hij eerbiedig en hij keek zahn aan en hij was hem ook dankbaar.’ik zal ze goed gebruiken.’zegt hij en hij pakte de dolken en deed ze op onmogelijke plekken verstoppen, schoenen, broek enzo. Hij keek zahn aan. ‘daar zal ik niks tegen in brengen.’ zegt hij tegen hem hij pakte het zwaard aan en keek het bewonderenswaardig en fluisterde er even tegen . dan keek hij zahn aan.’goed pak je spullen we moeten zo gaan ze zullen waarschijnlijk zo vertrekken en we kunnen ze alleen volgen als hun sporen vers zijn.’zegt hij tegen zahn want axel kon sporen zoeken redelijk hij was nog in de leer bij zijn oudste broer.

Mila vond isilwen ineen keer een heel stuk korter overkomen dan toen straks en ze bekeek haar even en knikte dan.’goed zal ik doen.’zegt ze en ze begon op een stevig tempo door de stad te lopen en bij de rand ging ze het bos weer in. Ze liep zachtjes en bekeek de omgeving aandachtig.

'Geen dank, vriend.' zei Zahn in de oude taal en borg de stoffen doeken weer op. Hij keek even naar Axel die het zwaard bekeek en ertegen fluisterde, waarbij hij even glimlachte. 'Dat zwaard past bij je.' Hij wist niet geheel waarom hij dat dacht en überhaupt hardop zei, het was gewoon een gevoel dat hij erbij kreeg. Een ieder die Zahn kende wist dat de jongen vol gevoel en sympathie zat. Het was de reden dat hij ontzettend snel al met zijn geest kon communiceren. Zijn training met geest en magie had daarom ook abrupt kort geduurd, omdat hij er een talent voor bleek te hebben. Axel was dan ook bij de juiste persoon aan komen kloppen voor het verbergen van zijn geest. 'Ja, ik zal mijn wapens pakken. Kom maar mee, en vertel me ondertussen meer over dat gevoel wat je hebt. Je voelt dus dat het mis zal gaan?' Hij liep zijn keuken uit - ervan uitgaand dat Axel zou volgen - en ging naar zijn slaapkamer, waar hij zijn kast open trok. Hij pakte zijn dubbelzwaarden en zijn pijlenkoker en boog uit de kast. Zijn dubbelzwaarden gingen met twee gekruiste scheden op zijn rug, op plaats gehouden door twee bruine leren riemen. Daaroverheen hing hij zijn pijlenkoker en zijn boog. Hij bevestigde nog wat dolken aan zijn riem en deed zijn bruine leren vingerloze handschoenen aan. Zijn laarzen had hij al aan, dus hij was eigenlijk wel klaar. Meer had hij niet nodig.

axel keek verbaast op naar zahn en glimlacht warm.'dankje.'zegt hij zacht en hij liep mee met hem als die zegt tot die hem moet volgen. hij was zahn dankbaar tot hij hem heilp met het geen wat hij niet, eigenlijk nouwelijks kon. magie. Axel beet even op zijn lip en je merkte tot hij na dacht.’ik weet het eigenlijk zeker.’zegt hij dan langzaam en bleef in de deur opening staan. Je zag hem naar beneden kijken en een frons in zijn wenkbrauwen hebben. ’ik weet niet wat het is zahn maar ik voel al een paar dagen iets en vannacht ben ik er wakker van geworden. ik heb een vaag beeld gezien.’ Zegt hij langzaam nu keek hij op en zijn blik was ernstig. Hij zag tot zahn alles pakte wat hij nodig had. Hij deed het zwaard met diens riem om zijn middel en hij glimlachte warm naar zahn.’ Vanmiddag bij die vergadering over de uitwisseling wist ik het zeker. Vandaag gaat iets mis en dat kan het enige zijn.’ Legt hij uit. Hij ziet tot zahn klaar is en hij loopt al naar buiten toe waar het al flink schemerde. Hij vertelde zahn niet alles over wat hij had gezien. Hij had niet een beeld gezien hij had een visioen gehad. Hij keek om naar hem en hij grijnst.’we gaan het, het rijk moeilijk maken.’belooft hij in de oude taal tegen hem en hij begint op een drafje door te lopen en bleef in de schaduw hij wilde niet opvallen als soldaten van het paleis hem zagen werd hij zeker terug gebracht. Dat vermoede hij.

Isilwen liet zoals gewoonlijk zo goed als geen sporen achter, maar ze deed geen moeite om Mila's sporen te verbergen. Ze was niet bang gevolgd te worden. Als de verrader aan de kant van de Varden hen zou volgen, zou hij achter hen zijn en dus pas na hun op de geheime plek van de uitwisseling komen. Ze verwachtte niet dat er veel mensen waren die zij samen met Mila niet aan zou kunnen. Dus daarom maakte ze zich geen zorgen om hun sporen. Waar ze zich wel zorgen om maakte was de mogelijkheid van een hinderlaag. Dat zou onverwachts zijn en de aanvaller zou dan een groot voordeel hebben. Erg waarschijnlijk dat het zou gebeuren was het niet, want dan zou de verrader ook moeten weten dat ze nu al op weg waren, maar de mogelijkheid bestond en dus lette Isilwen goed op het pad voor hen.

'Klinkt vaag...' mompelde Zahn terwijl hij peinzend zijn slaapkamer uit liep en de deur sloot. 'Maar mijn visie is dat beelden er altijd om een reden zijn, dus ik ben bereid je erop te vertrouwen.' Hij wist uit ervaring dat anderen hem misschien niet zouden geloven of het het niet waard vonden om er iets mee te doen. Beelden waren iets onbekends voor de meesten en het was makkelijker om een beeld te bedenken dan om er echt één te krijgen. Wie wist hoe betrouwbaar het immers was? Was het een leugentje, was het de waarheid? Het zou simpel genoeg te controleren moeten zijn, al zou niemand zonder toestemming iemands geest kunnen bekijken. Zahn deed het daarom ook niet bij Axel, maar hij vertrouwde hem wel op zijn woorden. Net zoals de anderen had hij een gevoel bij Axel waar hij zijn vinger niet op kon plaatsen en hij vermoedde dat het iets goeds was, iets positiefs.
Hij liep achter Axel aan zijn huis uit, sloot de deur stilletjes en volgde Axel stilletjes. Zijn ogen gingen rond, kijkend naar zijn kansen. Hij kon Axel's geest nu al verbergen, maar mensen met een sterke geest zouden het gelijk merken als er een geest verdween. Hetzelfde gold voor de soldaten van het paleis. Ongetwijfeld zouden zij het ook merken. Op dit moment kon Zahn zijn spreuk nog niet inzetten, vermoedde hij. Axel, sprak hij in zijn hoofd. Ik kan je geest nog niet onzichtbaar maken. Ik voel sterke geesten in de buurt die het zouden merken als je geest verdwijnt. Wees voorzichtig en pas zeker op voor degenen die de uitwisseling gaan doen. Als ze in de buurt zijn en je bewapend zien, weten ze dat je iets van plan bent. Hij ging naast Axel lopen, zijn passen haast onhoorbaar door zijn lichte tred. Hij keek Axel even zijdelings aan.

Mila liep op een stevige pas door. Een van haar handen ruste op het gevest van haar zwaard. Ze wist wat haar te doen stond het was alleen nog een kwestie van tijd en de juiste plek. Ze bleef goed rond kijken. Ze wist waar ze moesten zijn en dat was niet zo heel ver meer en ze begon wat sneller maar zachtjes te lopen ze waren niet heel ver meer.

‘mooi tot je me vertrouwt want de reden is goed en zal elven en mensen hoop geven.’ Zegt axel als antwoord op zahn en hij liep zo normaal mogelijk maar toch ook meer stiller. Hij voelde zich bekeken al keek niemand zijn kant op. hij haalde diep adem als hij zahn in zijn hoofd hoort. Hij was dan voorzichtig en geen vijand maar hij vond het nooit fijn als iemand daar was omdat hij zichzel niet kon afsluiten en beschermen. Hij zag zahn in zijn blikveld naar hem kijken en hij keerde zich naar zijn vriend en hij glimlachte.’dat geeft niet. Ik weet tot jij de beste bent in dit gebeid.’fluistert hij zo zachtjes tot alleen hij het kon horen en ze waren ondertussen al bij de rand en gingen net het bos in. Hij keek goed naar de grond en liep een stukje verder en keek dan weer naar de grond.’als ze ons zien is het al te laat dan kunnen ze ons niet meer terug sturen.’fluistert hij nog steeds even zacht als net. Hij loopt nog wat verder en gaat met zijn hand over een stukje gras.’volg me snel…ze hebben een grote voorsprong.’fluister axel en met die woorden komt hij recht en begint op een zachte draf zich voort te bewegen. Hij had de elegantie waar elven bekent om stonden, zijn voeten lieten bijna geen sporen achter op het mos en gras terwijl hij zelf de sporen volgde van een mens en een elf. De een wat beter te zien dan de anderen. Ze hadden een voorsprong. Als ze tempo maakte waren ze op tijd daar.

Mila stopt en kijkt eventjes rond. Haar blik blijft hangen op twee groten eiken.’we zijn er bijna, we hoeven alleen nog maa tussen deze twee eiken door en wat recht door daar zouden ze voor vanacht hun kamp op slaan.’zegt ze tegen isilwen en ze liep verder.

Isilwen knikte toen Mila haar vertelde dat ze er bijna waren. Ze trok haar zwaard en bereidde zich mentaal voor op alles wat er zou kunnen gebeuren. Het zou fijn zijn als ze haar zwaard meteen weer op kon bergen, maar ze wilde niet het risico nemen tijd te moeten verspillen aan het pakken van een wapen in het geval van nood. Ze zou Mila het woord laten doen en alles af laten handelen, ze was immers alleen mee als beveiliging. Ergens had ze het idee dat ze gevolgd werden, maar ze kon niemand vlak bij achter hen detecteren met zowel haar zintuigen als haar geest.

mila liep tussen de grote eiken door en bleef recht door lopen en ziet verder op en klein vuurtje bijna niet te zien branden. Ze liep dichter bij en zag 2 mannen op kijken en hun wapens trekken terwijl ze een buideltje dekens afschermen. Mila glimlacht.’rustig ik ben het met isilwen een elf we komen jullie eerder aflossen.’ Zegt ze zachtjes en langzaam. De jongste man glimlachte en bergde zijn wapen op.’mila.’zegt hij verrast en hij knikte dan begroetend naar isilwen. De oudere man had het buideltje dekens op gepakt en rijkte het aan mila aan die dichter bij was gekomen. mila nam het buideltje aan met een hand en met de andere stak ze de man genadeloos neer. Ze knipte met haar vingers en er werden 3 man zichtbaar. Eentje storte zich op de jongere man en hij was dood nadat hij zijn zwaard had getrokken nog steeds in schok door wat er was gebeurt. Mila keek isilwen aan en glimlachte vals.’mooi is het niet een amulet die je magie verbergt zelfs voor de sterkste elven.’ zegt ze tegen haar en ze heild het buideltje goed vast terwijl de 3 soldaten bij haar kwamen staan.

Isilwens blik verduisterde en ze sprong ver naar achter, om meer afstand tussen haar en Mila en de soldaten. Deze soldaten zouden ongetwijfeld goed getraind zijn, en Mila ook, dus een makkelijk gevecht zou dit niet worden. De prioriteit was niet het gevecht winnen, maar het buideltje van Mila afnemen en dan vluchten. Mila en de soldaten zouden niet vluchten, want die wilden haar, als enige persoon die wist dat Mila de verrader was, dood hebben. Dat betekende dat ze het gevecht zo lang kon rekken als ze wilde, als ze gewond zou raken kon ze wegrennen en zichzelf genezen totdat ze weer bij haar waren. Het waren tenslotte mensen, qua snelheid zou ze het niet verliezen. Bovendien kende ze het terrein in het bos. Maar zelfs als ze de timing van het gevecht kon bepalen, de kans dat ze zou slagen was angstaanjagend klein. Ze kon hun geesten niet aanvallen, dat zou één van de vier waarschijnlijk uitschakelen, maar dan zou zij zelf aangevallen worden door de andere drie terwijl ze bezig was. Het zou dus een gevecht van zwaarden en fysieke magie worden. Ze kon schuilen tussen, en ín, de bomen. Het terrein in haar voordeel gebruiken, zich verbergen en aanvallen wanneer het het beste uitkwam. De andere vier zouden, in zo'n bebost gebied, elkaar alleen maar in de weg zitten. Dit alles bedacht ze terwijl ze naar de vier mensen keek. Voordat ze haar aanvielen, draaide ze zich om en sprong ze omhoog, de takken van de bomen in. Ze sprak wat woorden in de oude taal, en pijlen van ijs schoten op de soldaten af. Ze durfde Mila niet aan te vallen met magie, uit angst dat ze het buideltje zou raken.

Zahn glimlachte licht toen Axel hem ermee vertrouwde, maar hij richtte zich vlug weer op zijn omgeving, zijn geest continue observerend. Hij moest strak in de gaten houden wie zich allemaal in hun directe omgeving bevonden en of ze voor problemen konden zorgen. Hij wist dat Axel deze queeste niet wilde opgeven en als de soldaten hen zouden vinden, zou het allemaal over zijn. Daarom diende hij nu als een extra paar ogen, geleidelijk speurend. Toen ze probleemloos het dorp verlieten en het bos in gingen, merkte hij dat hij niets meer voelde wat opmerkelijk was. Er waren alleen nog dieren te voelen in zijn kring die een diameter van 20 meter reikwijdte had, de maximale perimeter waarin hij geesten kon voelen. Het was een grote afstand die hij kon controleren, maar een nadeel was dat anderen hem dan ook konden voelen en het kostte veel energie. Toen hij zeker van de situatie was, verborg hij zijn geest en hief hij zijn hand richting Axel. 'Wacht, laat me het schild oproepen.' Hij richtte zijn handpalm op Axel's voorhoofd, fluisterde vlug een aantal woorden in de oude taal en voelde de magie uit zijn vingers sijpelen. Een muur rondom Axel's geest werd omhoog gegooid, eentje waar niemand zomaar doorheen kon breken. Het maakte hem onzichtbaar voor de rest en het was een stukje bescherming, iets waar Zahn erg goed bij moest opletten. Zou hij aangevallen worden, dan moest hij ervoor zorgen dat de muur opgeheven bleef. De schild was zijn magie, dus zijn verantwoordelijkheid. Riskant, maar hij kon hem niet onbeschermd laten.
Zahn liet zijn hand weer zakken en keek ook even naar de grond. 'Hmm, het enige wat ze dan nog kunnen, is ons een heerlijke preek geven.' Hij grijnsde even licht en volgde Axel toen hij een spoor had gevonden. Hij hield zijn stappen licht en onhoorbaar. Hij vloeide als het ware met het bos mee, alsof hij langs de takken en bomen gleed als een dier. Hij had geen moeite met het ontwijken van takken of het springen over wortels. Hij was dan weliswaar een erg jonge elf, maar hij was goed getraind.

---
Ik zal zo wel een random soldaatje doen~

Mila keek naar isilwen en glimlachte vals. Ze zag haar aanval op de soldaten. Ze wilde het uideltje geen kwaad doen. Dat was mooi. En ze hield het stevig vast.' Dood haar.' Beveelt ze dan de soldaten terwijl ze isilwen in de gaten bleef houden.

Axel stopte als hij zahn daarom hoort vragen. Hij liet nooit zomaar iemand magie op hem uitvoeren alleen zijn ouders en broers isilwen en zahn. Hij voelde een lichte tinteling en hij glimlacht.' Dankje.' Zegt hij in de oudejaar en hij grijnst breed.' Dat is het wel waard.' Zegt hij dan en hij begon nu te rennen. Hij was zo stil mogelijk terwijl hij rende en het spoor bleef volgen. ' we zijn er. Kijk maar vuur.' Zegt hij fluisterend na een tijdje en hij hoorde iets vreemds en hij keek zahn aan en knikte naar hem en hij rende naar de open plek toe stilletjes. Dan ziet hij soldaten van het rijk en die van de varen dood op de grond liggen. Hij zag mila bij ze staan met een buideltje in de hand en hij keek even rond en zag isilwen in een boom. Mila was dus de verrader. Hij keek naar zahn en knipoogde naar hem en hij sluipt verder tot hij in de struiken achter mila is en dan stormt hij naar voren trekt een dolk die hij in haar Boven been steekt en dan pakt hij het buideltje met een beweging uit haar handen en gooit het naar zahn toe. Mila slaakte meer een kreet van schrik dan van pijn en keek dan ver aast naar axel die het buideltje weg gooide.

Isilwen wilde opnieuw aanvallen, toen ze Axel zag. Dit maakte haar zowel kwaad als opgelucht. Kwaad dat hij haar gevolgd was, dat ze het niet door had en dat de koningin het haar nooit zou vergeven als hij gewond raakte. Opgelucht, omdat het haar kans om te winnen flink vergrootte. Nu kon ze Mila aanvallen. Ze vormde weer een paar vlijmscherpe ijspegels in de lucht en vuurde ze op Mila af. Ze hield van het gebruik van ijs. Het kon alle vormen aannemen en kostte weinig energie om te maken. Energie was immers hitte, en ijs ontstond wanneer ze de hitte weghaalde uit het water. Het enige wat ze verder moest doen, was genoeg water uit de omgeving halen om het ijs te vormen. Dit was niet lastig in een omgeving als deze. De lucht was vochtig en de planten zaten vol water. Dit gaf haar een bijna oneindige voorraad water om te gebruiken. En ze moest het ijs afvuren, maar dat kostte evenveel energie als het zou kosten om ze hard met de hand te gooien. Amper energie dus.

Twee van de soldaten wisten de pijlen van ijs te ontwijken en strompelden wat achteruit. Eén van de soldaten die geraakt werd, kreeg een flinke pijl van ijs door zijn non-dominante arm. Een andere soldaat trok een kruisboog en schoot welgemikte pijlen op Isilwen af, terwijl de andere een dolk wierp.

Toen Zahn Axel compleet had verborgen, volgde hij de jongen naar waar zijn gevoel hem bracht. Hij rende vlak achter Axel, zijn passen nog steeds even stil. Zijn grijze ogen gingen nog steeds observerend rond, uitkijkend voor eventueel gevaar. Hij keek op toen Axel zei dat ze er waren en zag waar Axel naar signaleerde: vuur, inderdaad. Dat moest wel het kamp van de Varden zijn. Hij knikte instemmend en slikte even wat spanning weg. Je kan het wel, Zahn. Niets om je druk over te maken. dacht hij en vertraagde zijn passen iets, waarna hij zijn stappen voorzichtig en onhoorbaar zette. Hij sloop op een boom af en verborg zich er achter, waarna hij heel voorzichtig langs de boom keek. De soldaten van de Varden lagen dood op de grond, soldaten van het Rijk stonden bij een roodharige vrouw en de elf die hem eerder op de dag gewaarschuwd had zat in een boom. De roodharige vrouw hield een buideltje vast, dat was vast het drakenei. Zahn keek even veelbetekenend naar Axel en ving zijn knipoog op. Hij kantelde zijn hoofd wat vragend, wist niet of hij wat van plan was of dat hij signaleerde dat hij gelijk had gehad, maar hij volgde hem toch. Toen hij merkte dat Axel achter Mila probeerde te komen, wist hij dat hij een verrassingsaanval ging doen. Zahn grijnsde even licht en keek toen naar Isilwen. Zij had ook hulp nodig met de drie soldaten. Zahn trok zijn boog van zijn rug, zette een licht houtkleurige pijl op zijn boog. Hij spande de pees aan en haalde even diep adem, waarna hij de pijl afschoot op de been van de soldaat die met het kruisboog schoot. Hij werd geraakt en zakte gelijk door zijn been, waardoor hij zijn kruisboog liet vallen. Perfect. dacht hij even en wilde al een tweede pijl trekken, maar zag toen Axel naar voren stormen. Hij grinnikte kort om zijn tactieken en stormde uit de bosjes met zijn boog in zijn handen. Axel kreeg het buideltje te pakken en gooide het naar hem toe. Zahn ving het buideltje en knipoogde even naar Axel voor hij weg stormde. Hij rende op zijn topsnelheid weg van de open plek met het buideltje in zijn armen en schoot zo snel mogelijk langs de bomen. Hij wilde Axel niet achterlaten, maar de prioriteit lag even bij de buidel. De buidel moest eerst veilig gesteld worden. Daarbij had Axel Isilwen, er kon nauwelijks iets fout gaan, en Zahn zou natuurlijk gelijk terugkeren als de buidel eenmaal veilig was.

EDIT: Ik postte dit net toen jij al gepost had xD Er kunnen dus wat fouten inzitten, maar ik kan er nu niet naar kijken (A)