Avatar: Divided

Riven keek de jongen aan. Hij zei dat hij verder moest maar ze had het gevoel dat hij dat alleen maar zei. "Het zijn verder natuurlijk mijn zaken niet maar je lijkt echt heel nieuwsgierig. Waarom zou je niet kijken? Wat is nou het ergste wat kan gebeuren?" vroeg Riven aan hem. Niet dwingend of wat dan ook bedoeld, meer vriendelijk en bemoedigend. Hij moest natuurlijk zelf weten wat hij deed, ze was geen gedachtenlezer, al klopte wat ze zag niet met wat hij zei.

Ik ga even reageren op m'n telefoon, dus kan niet lang typen.

Kami liep op een rustig tempo door het bos, waarschijnlijk liep ze richting een dorpje of een stad, want het was een pad dat duidelijk vaak bewandeld was. In gedachte begon ze haar vlecht uit te halen, ze doorkamde haar haar met haar hand en vlocht het langzaam weer in. Het was stil en ze hoorde enkel geluiden van andere dieren. Ze stuurde het water weer in haar flesje en beet op haar lip. De oefeningen gingen de laatste tijd alleen maar slechter leek het, en ze werd er onzeker en chagrijnig van.

Logan kon zosnel geen vacature vinden die hem wat leek, en ging aan een tafel bij het raam aan de straatkant zitten. Hij bestelde wat te drinken, en luisterde naar wat verhalen en nieuwtjes om hem heen. Een poos later klonk er ergens anders in de taveerne opeens geschreeuw, en duwde een gespierde, lange, kale man een slankere kleinere man weg. Hij riep iets in de trant van 'Neem dat terug, aarde is veel beter!' De kleinere man krabbelde weer overeind. 'Ha, water is leven!' riep hij, en hij viel de twee koppen grotere man aan met zijn vuisten. Logan keek rustig toe. Wat een domme ruzie. Na wat klappen heen en weer - de kleine man bleek behoorlijk lenig te zijn en was dus niet makkelijk neer te krijgen - begonnen ook anderen zich ermee te bemoeien, en bijna direct was zo goed als de hele taveerne een puinhoop van vechtende mannen. Logan nam een slokje van zijn drinken, en schoof iets opzij om een stoel te ontwijken, die daarna door het raam ging. Direct gingen er ook een paar mannen de straat op, waar ze nu ook elementen begonnen te gebruiken. De twee die het gevecht begonnen waren, waren zoals Logan al dacht inderdaad een aarde- en waterstuurder. Al snel kwamen er ook wat soldaten op af die in de buurt patrouilleerden. Logan besloot er maar eens vandoor te gaan, en stond op zodra zijn glas leeg was. Hij liet wat geld achter, en keek analyserend naar de menigte vechtende mannen, kijkend hoe hij het best zijn weg erdoor heen kon banen.

Tijdens haar thee werd Noa zich weer bewust van haar taak die ze moest volbrengen: de andere helft van de Avatar vinden. Dit zou lang niet zo gemakkelijk worden als ze had gehoopt, vooral niet als ze binnen de kortste keren gezocht zou worden door de Vuurnatie en een tiental premiejagers die de prijs voor haar niet zouden laten schieten... Voordat ze zich mee liet sleuren met deprimerende gedachten, besloot Noa om zichzelf mentaal weer op te peppen. Ze zou hem of haar wel vinden, ze waren immers beide een deel van de Avatar. Misschien was hij/zij ook wel op zoek naar haar!

De manier waarop het meisje hem aan keek, deed hem denken aan alle aardige personen die hij tegen was gekomen en die hem uit de put hadden gehaald tijdens zijn reizen door de continenten. Haar blik was net zo vriendelijk als die mensen, waardoor hij zich ietwat ontspande. Ondanks dat hield hij zijn capuchon nog op zijn hoofd, maar hij verborg zijn gezicht tenminste niet meer in de kraag van zijn lange sjaal. Door het meisje begon hij te twijfelen aan wat hij moest doen. De twijfel zat er eigenlijk al, maar het had gewoon een duwtje in een richting nodig. Normaal duwde hij zichzelf in de richting die voor hem juist voelde, nu voelde hij een lichte por naar het avontuurlijke toe. Ze klonk niet dwingend, absoluut niet, maar het wekte wel iets op. Hij zat in een tweestrijd, stiekem... Maar uiteindelijk stemde hij in. Hij voelde ergens dat hij niet veel langer meer kon rennen. Hoe lang was het geweest, sinds zijn 16e? Hij was nu vijf jaar alleen geweest voor de veiligheid van zijn familie. Vijf jaar... Zahn besefte zich nu pas hoe lang het was. 'O-Oke dan, ik kom mee.' besloot hij toen hardop en glimlachte licht. 'Maar waar zijn ze nu heen?'

Riven glimlachte. "Ze liepen die kant de markt af." zei ze tegen hem. Ze wist niet of ze ze nu nog zouden vinden, waarschijnlijk waren ze vele kilometers weg inmiddels. Maar het was een doel, een avontuur en dat was waar ze zin in had. Dat was wat ze altijd opzocht als ze op een nieuwe plek was. Bovendien dacht ze dat ze kon helpen, en als ze iets graag deed was dat helpen. Actie en helpen. "Ik ben trouwens Riven." zei ze tegen de jongen en ze stak haar hand naar hem uit.

Logan baande zich langzaam een weg door de vechtende menigte heen, vuisten, stoelen, bakstenen en elementen ontwijkend. Aan de andere kant van het pleintje waaraan de premiejagerstaveerne was gelegen, ging hij op een bankje zitten toekijken. Hij zuchtte diep en keek nogal geërgerd. Het leek er niet op dat hij vandaag nog werk zou vinden. Gelukkig had hij nog wel genoeg op zak om het een paar dagen te redden, maar daarna moest hij toch echt wat verdienen, anders zou hij op straat moeten slapen. Ondertussen kwamen er steeds meer soldaten het plein op gerend, en langzaam begon het gevecht wat af te nemen. Alleen de twee die het gevecht begonnen waren, waren nog druk bezig met het water en aarde naar elkaar smijten. Logan analyseerde hun vechtstijl. Als ze allebei niet zo impulsief en simpel zouden zijn, zouden ze goede meesters in hun element zijn, want ze hadden talent.

Het was nog helemaal niet zo laat en de zon scheen nog buiten, maar ze kon het nu niet riskeren om naar buiten te gaan. Dus Noa bestelde wat eten om haar tijd te verdoen en viste een boek uit haar tas. Hoewel ze constant gevolgd werd toen ze bij de Vuurnatie verbleef, heeft ze genoeg uren doorgebracht in de bibliotheek en zo te leren over voornamelijk de vuurnatie maar ook veel basisinformatie over de andere elementen en werelddelen. Op dag dat Noa erachter kwam wat de Vuurheer van plan was, hoefde ze niet lang na te denken over wat ze moest doen: weglopen. Ze had aardig wat geld gestolen, extra kleren gepakt, haar zwaard uit de trainingszaal gepikt en twee favoriete boeken meegenomen. Het ene boek was dunnetjes en bevatte verhalen over alle elementen, terwijl het andere boek alles over de wereld, landen en verschillende volken vertelde.

Zijn lichtbruine ogen gingen even in de richting waar Riven naar verwees. In die richting was het meisje gerend en waarschijnlijk was de zwartharige jongen daar ook, sinds hij erachter aan was gegaan. Hij knikte bevestigend en wou net gaan lopen, tot het meisje haar hand uit stak en zich voorstelde. Riven, heette ze. Riven. Terwijl Zahn die naam in zijn hoofd herhaalde, stak hij zijn hand uit en pakte die van haar aan. 'Mijn naam is Z-Zahn. Aangenaam kennis te maken.' zei hij ietwat verlegen en schonk haar een lichte glimlach. Hij liet haar hand weer los en keerde naar de richting waar het onbekende meisje heen was gerend. Hij begon alvast te lopen, zijn ogen gingen oplettend rond. 'Hopelijk vinden we haar nog. Ze kan al best ver zijn gegaan.' zei hij en liep langs de mensen, zich verontschuldigend als hij ze stoorde. In de verte zag hij een aantal mannen vechten met de elementen, hij fronste er licht bij. Wat was daar nou aan de hand? Was dit stadje gewoon onrustig of troffen alle incidenten hem vandaag toevallig? Tussen de mannen vandaan kwam toen opeens een bekend persoon tevoorschijn. Het was de jongen die zijn tas terug had gekregen. 'Ah, die zwartharige man daar ging achter het meisje aan nadat hij me had geholpen mijn tas terug te krijgen. Misschien weet hij waar ze heen is gevlucht.' stelde hij aan Riven voor.

Riven glimlachte met een knikje naar Zahn en volgde hem de door haar aangewezen kant uit. Het duurde niet lang of ze zag mannen vechten met de elementen. De rust die het stadje leek uit te stralen toen ze arriveerde was totaal weg. Wat een chaos. Zahn liet haar iemand zien die hij blijkbaar herkende. "Laten we het aan hem vragen." antwoordde ze meteen op zijn voorstel. Ze was niet moeilijk met dat soort dingen, knopen doorhakken en ervoor gaan, dat was waar ze voor stond. Ze grijnsde en liep meteen op de zwartharige man af die Zahn bedoelde. Ze ging voor hem staan, "Hej, ik en mijn vriend hier vroegen ons af of je ons misschien kon helpen", zei ze op een vriendelijke maar directe toon tegen hem. Ze hadden al genoeg tijd verloren en het leek haar slim om gewoon direct te zijn nu. Hij zag er uit als iemand waar ze iets aan hadden, niet heel veel ouder dan haar en Zahn. Ze had zo'n vermoeden dat hij ook niet van hier kwam al wist ze dat niet zeker. Misschien was hij wel net zo op zoek naar actie als zijzelf.

Logan zag dat er wat soldaten op zoek gingen naar ooggetuigen, en besloot dat het tijd was om te verdwijnen. Hij stond net op toen hij twee mensen op hem af zag lopen. Eén ervan herkende hij. De onbekende sprak hem aan. Hij keek haar licht geïrriteerd aan, maar besloot op zijn minst te luisteren wat ze van hem wilde. Daarna kon hij altijd nog nee zeggen. 'Dat ligt aan waar je hulp bij nodig hebt' antwoordde hij, terwijl hij het plein af begon te lopen. Hij gebaarde de twee hem te volgen. Deze twee waren beter dan ondervraagd worden door soldaten. Misschien hadden ze zelfs wel werk voor hem. Eigenlijk had hij gewoon een beloning in geld moeten vragen voor het tegenhouden van de dief, maar daar had hij op dat moment niet aan gedacht.

Noa leunde tegen de wand waar de bar tegenaan leunde met het boek voor zich. Haar eten was alweer op en ze moest zich de komende tijd maar vermaken tot haar duidelijk zou worden gemaakt waar ze heen gebracht kon worden. Waarschijnlijk zou er pas actie ondernomen waren zodra de avond viel. Na 10 minuten sloeg ze het boek dicht en stopte het weg om daar in de plaats van een schrift te pakken en schrijfspullen (geen idee waar ze mee schrijven). Noa begon te pennen en plannen te maken over wat ze kon doen en waar ze het beste kon beginnen met zoeken. Deze stad was een goede plek geweest om te beginnen, maar het was beter om voorlopig uit het zicht te blijven.

Zahn achtervolgde Riven naar de man toe, maar bleef een meter achter haar staan alsof hij te bang was om dichterbij te komen. Dat was hij niet, hij wist alleen niet hoe hij zich moest voelen bij de man. Riven sprak de man zo aan en vroeg of hij hen zou willen helpen. Terwijl de man antwoord gaf, liep hij verder weg. Zahn ging achter ze aan en haalde de twee in. 'Eh, dat ene meisje dat achtervolgd werd door soldaten... Heb je enig idee waar ze is?' vroeg hij op zachte toon, niet al te hard want uiteraard wouden ze niet gehoord worden.

---
Kort, maar ik moet nu snel weg xD

Riven hield nu even haar mond. Zahn had het woord overgenomen en gevraagd naar het meisje. Aangezien hij de man ook kende leek het haar misschien ook handiger dat hij het woord deed. Ze was misschien iets te impulsief geweest door zelf meteen erop af te springen terwijl ze geen idee had wie ze voor zich had. Maar dat maakte nu niet meer uit, de man was er niet vandoor gegaan en luisterde naar wat ze te vragen hadden. Daar was ze blij om, haar haast had de zaak verder niet beïnvloed. Hopelijk wilde hij ze ook verder helpen en zou de zoektocht niet hier al eindigen.

Logan stopte abrupt met lopen zodra ze uit het zicht van de soldaten waren. 'Ja, ik weet waar ze is' zei hij, zich omdraaiend. Hij keek Zahn strak aan. 'En waarom willen jullie dat weten?' Hij zou haar locatie niet doorgeven aan zomaar iedereen, al vermoedde hij wel dat deze twee niet aan de vuurnatie-kant stonden.

Noa tikte met haar pen tegen haar kin terwijl ze nadacht over volgende stappen. Een thee later moest ze gapen, wat misschien niet heel raar was aangezien ze nauwelijks had geslapen tijdens de zeereis. Ze borg haar spullen op en vroeg of er een kamer met een bed was waar ze voor enkele uren terecht kon. Niet veel later kreeg ze een sleutel en werd haar de weg gewezen naar de kamer. Uitgeblust werkte Noa zich de kamer binnen en liet zich op het bed vallen. Het duurde niet lang of ze sliep.

"We zagen haar vluchten en werden nieuwsgierig naar haar. We willen weten wie ze is en of we haar misschien kunnen helpen. We dachten dat ze dat misschien wel kon gebruiken." vertelde Riven tegen de man. Het was natuurlijk logisch dat hij wilde weten waarom ze zich ermee wilde bemoeien. Ze hoopte dat dit genoeg reden voor hem was om ze inderdaad te helpen. Ze kon zich voorstellen dat het een beetje vreemd overkwam als twee willekeurige vreemden zoveel moeite deden om iemand hulp aan te bieden die ze niet eens kende. Maar dat was de weg naar avontuur vond ze zelf.

Riven sprak al voor Zahn verder kon praten, dus hield Zahn zich stil en liet Riven het gesprek overnemen. Hij hoopte dat Logan ze verder zou helpen, zonder hem zouden ze niet weten wat haar locatie was. 'E-En... Ik moet iets... helder krijgen met haar...' mompelde hij er nog achteraan, maar hij wist niet of dat wel zo slim was geweest. Tuurlijk zou Logan nu willen weten wat zijn business met haar was, zeker omdat hij eerst zo twijfelachtig was geweest om achter haar aan te gaan en nu opeens niet meer. Zahn begreep zelf ook niet waar hij mee bezig was, hij wou alleen vaststellen of zijn vermoedens klopten of niet.

Logan keek de twee een paar seconden strak aan, en knikte toen. 'Oke, jullie komen niet over als spionnen van de vuurnatie. Ik breng jullie naar dezelfde plek als waar ik haar gebracht heb. Volg me' zei hij kortaf als altijd. Hij begon op een redelijk snel tempo door de smalle straatjes van de wijk waar ze in waren te lopen, en hield stil vor dezelfde deur als niet zo heel lang geleden. Hij klopte weer aan, en hetzelfde norse gezicht verscheen in de deuropening. 'Jij weer' was de begroeting die hij kreeg. Logan stapte opzij zodat de man de twee anderen kon zien. 'Ze zoeken het meisje wat ik eerder hier bracht. Lijken me geen vrienden van de vuurnatie' legde hij uit. De deur ging verder open om de twee binnen te laten.

De norse man blikte even rond om zich vervolgens te bedenken dat het meisje zich net had teruggetrokken in een kamer.
'Ik zal haar halen,' zei hij al leek zijn gezicht iets anders te willen zeggen.

Noa werd wakker van twee harde tikken tegen haar deur en haar gezicht vertrok gelijk toen ze besefte dat er nog maar een kwartier voorbij was gegaan. Toch stond ze op en liep ze naar de deur.
'Wat is er?' vroeg ze nors aan de nog ergere norse man voor haar.
'Er zijn mensen voor je beneden' zei hij en vertrok weer. Mensen? Maar het kon geen vuurnatie zijn... Ietwat chagrijnig maar tegelijkertijd nieuwsgierig liep Noa de trap af en naar de deur, waar de man achter de bar naar wees. Bij de deuropening vond ze een bekend gezicht, Logan die ze helemaal niet had verwacht en twee nieuwe gezichten: een jongen en een meisje. Noa trok haar wenkbrauwen vragend op. Voordat ze echter haar barse vraag kon stellen voelde ze iets vreemds. Het was dat ze deze mensen niet kende maar anders had ze gezegd dat het een soort aantrekkingskracht was.

Ik was eigenlijk aan het wachten op ruuz om het moment niet te verpesten maar zal toch maar reageren.
--------

Riven glimlachte naar Noa toen ze in de deuropening verscheen. "Niet schrikken, we zijn hier om je te helpen." zei ze tegen haar. "We zagen je op de markt vandaag, ik weet dat het raar klinkt maar we waren nieuwsgierig en dachten dat je misschien wel wat hulp kon gebruiken. Sorry als we er naast zitten natuurlijk." ze voelde zich op dat moment wel een beetje een stalker creep. Maar voor hetzelfde geld zat er een avontuur aan te komen en dat was het waard. Dat was waar ze voor ging. Wie geen rare sprongen maakt zal een saai en dor leven hebben. Dat wilde ze niet.