Avatar: Divided

Ik ga nog even nadenken over een tweede persoon haha, maar die breng ik er idd later wel in.


Kami drentelde een beetje door een bos heen, ze wist niet goed waar ze was en eigenlijk kon het haar ook niet schelen. Ze had nog voldoende voedsel om een tijdje in het bos rond te dolen, en in de steden was het vaak te druk. Bovendien, als er nieuws was van de Avatar dan had ze dat wel opgepikt, en anders was het nooit te laat om die richting op te gaan.
Ze probeerde wat te oefenen met het water dat ze altijd in een flesje bij zich droeg. Ze had een aantal moeilijke dingen nog niet onder de knie en ze was vastbesloten om zichzelf te verbeteren.
Haar lange vlecht in over haar schouder en schommelde wat heen en weer terwijl ze liep. Omdat ze zich zo concentreerde zag ze eigenlijk niet goed waar ze heen liep.

Nee, hij moest nu wel de aarde gebruiken. Het was duidelijk dat de man op weg was naar een boot waar hij waarschijnlijk een stel van zijn maatjes had zitten. Hij had geen zin om met die mensen te moeten discussiëren, dus dan moesten de mensen om hen heen maar even schrikken of om vallen. Hij wou net een muur oproepen, tot de man struikelde over iets en plat op zijn gezicht viel. Zahn stopte met rennen en zag een donkerharige jongen staan die zijn tas van de man af pakte. Hij glimlachte licht naar de jongen en kwam dichterbij om zijn tas aan te pakken. 'J-Ja, bedankt voor uw h-hulp! I-Ik kon hem wel stoppen, m-maar ik was bang de omstanders te raken!' Hij maakte kort een halve buiging op de earthbenders-manier. Hij pakte zijn tas van de jongen aan en hield die stevig in zijn hand vast, sinds de bandjes geknapt waren. Hij was dankbaar, maar de wantrouw kwam weer terug in zijn denken en hij bedacht zich weer welke schepen er stonden. Allemaal vuurnatie-schepen met vuurnatie-soldaten die overal stonden en waarschijnlijk de oproer hadden gezien. Ook al was zijn gezicht onbekend voor de wereld, het maakte hem ongerust. 'Oh ehm, neem dit als dank!' Hij groef in zijn zak en gaf de man voor hem een glanzende rode appel. 'Ik zou u iets anders willen geven, maar helaas heb ik niets anders in mijn bezit.' Zijn wangen werden licht rood en hij keerde zich weer om om weg te lopen. 'N-Nog een fijne dag!' Ik ben gewoon een reiziger... Gewoon een reiziger... Niets anders dan dat...
De oproer in de verte ving echter zijn aandacht. Een meisje dat wegrende voor een aantal soldaten. Ergens diep in hem voelde hij... een band. Iets dat voelde alsof hij haar kende, terwijl hij haar nog nooit had gezien. Iets vertelde hem... dat hij haar moest helpen... En op dat punt wist hij niet dat alles zou gaan veranderen en hij later in zoveel problemen zou komen.

Logan pakte de appel automatisch aan, en staarde de jongen verbaasd na. Dat was een apart type. Hij droeg geen vuurnatie kleding, dus dat kon niet de reden van zijn nevositeit zijn. Interessant. Misschien door hoe hij eruit zag. Hij had blauwe ogen zoals de waterstammen, maar een bleke huid als de luchtnomaden en vuurnatie. Dat gaf hem wel vaker vreemde blikken. Maar hij betwijfelde het alsof de jongen zijn oogkleur gezien had, aangezien hij hem amper aan leek te durven kijken. Dus dat zal het ook niet zijn geweest. Dit wekte Logans nieuwsgierigheid. Hij verveelde zich toch, dus besloot hij de jongen nonchalant te volgen, af en toe een hap nemend van de appel.

misschien een evil rol, die aan de kant van de vuurnatie staat?

Noa rende zo snel ze kon zonder te laten merken dat ze gebruikmaakte van haar element. Tijdens het rennen kreeg ze het voor elkaar om haar kap op te houden, al zou ze niet gelijk herkend worden door de vuurnatie als de avatar. Alleen in de hoogste kringen wisten ze over wie het ging als ze het over de avatar hadden. Natuurlijk zou het niet langer dan enkele dagen duren voordat de vuurnatie een zoektocht naar haar zou starten... Ondertussen rende ze verder en wist ze een veilige afstand tussen haar en de soldaten te creëren, al moest ze dit nog even vol blijven houden totdat ze een veilige plek vond om zich te verstoppen voor ze.

Riven ging op de rand van de waterplaats zitten en keek naar Xiva die blijkbaar nog steeds niet genoeg gedronken had. Ze glimlachte even. Ze dacht na over wat ze nu zou doen, ze was moe van de reis maar haar nieuwsgierigheid om de stad te onderzoeken was groter dan het verlangen om te rusten. Ze besloot Xiva vast onder te brengen bij een herberg en vervolgens op verkenning te gaan. Al snel had ze een geschikte plek gevonden. Ze bedankte de waard en zodra Xiva was afgezadeld en in de stal stond vertrok ze. Zonder echt een doel te hebben begon ze rond te lopen, misschien was er wel een markt waar ze haar voorraad wat kon aanvullen.

Hij vergat het meisje acuut toen de jongen die hem geholpen had met het terugkrijgen van zijn tas hem begon te achtervolgen. Hij voelde hem bijna achter zich, het was niet eens dat hij om had gekeken naar de jongen. Een gevoel zei gewoon dat de jongen achter hem liep en het had niets te maken met zijn avatar-zijn. Het maakte hem nog nerveuzer, hij was dit niet gewend. Meestal ging hij steden in, haalde wat dingen, ging slapen in een herberg en was de volgende dag weer weg. Niemand stoorde hem of ging hem achterna, sinds hij slechts een reiziger was en niets anders had dan een tas met geen waardevolle spullen en wat oude kleding. Waarom zouden ze hem achtervolgen?
Hij durfde op een gegeven moment om te draaien en de jongen aan te kijken. 'W-Waarom achtervolg je me?' vroeg hij ietwat onrustig, het was redelijk zenuwslopend om zijn identiteit een geheim te houden en achtervolgd worden maakte hem alleen maar paranoïde. De man had hem dan wel geholpen, maar Zahn vond dat geen reden om hem níet te wantrouwen.

Logan was enigszinds verbaasd dat de jongen hem opgemerkt had. Meestal hoorden anderen hem niet. 'Hmm, omdat ik me verveel en ik me afvraag waarom je amper durft te praten en meteen wegliep zonder zelfs maar naar de dief te kijken' antwoordde Logan zonder dat zijn neutrale gezichtsuitdrukking veranderde. Op dat moment renden er een aantal vuurnatie soldaten voorbij, achter Noa aan, al wist Logan dat natuurlijk niet. Hij stapte net op tijd opzij, anders zou hij omver gelopen zijn. 'Oh, zo te zien is er iets interessanters gebeurd. Je bent van me af' zei hij, en direct begon hij op zijn gemak achter de soldaten aan te lopen. Omdat ze veel lawaai maakten en iedereen voor ze opzij moest stappen, was het makkelijk om in de gaten te houden waar ze heen gingen.

Noa brieste enigszins gefrustreerd toen ze nog steeds aan het rennen was en er geen verandering kwam in de situatie. Ze kon haar element lucht onmogelijk gebruiken en aangezien ze water nog nauwelijks beheerste was dat ook geen optie. Dus daarom rende ze verder tot ze de straten bereikte en meer bewegingsruimte kreeg omdat ze de markt achter zich liet. Er verscheen een groep circusartiesten waar Noa mooi gebruik van kon maken om in te verdwijnen en vervolgens een steeg in te verdwijnen. Daar stonden enkele tonnen waardoor ze, met wat behulp van lucht, zichzelf op het dak kon krijgen.

De man voor hem leek redelijk kalm, hij had niet echt dezelfde houding als die van de vuurnatie-soldaten die overal rond liepen. Het zou hem enigszins moeten geruststellen, maar dat deed het raar genoeg niet. De man legde zijn beweegredenen uit voor de achtervolging waar Zahn helemaal geen antwoord op kon vinden. Hij was van nature gewoon stil en nerveus bij mensen die hij niet kende, moest hij dat zeggen? En dat hij niet om had gekeken naar de dief was zijn eigen schuld geweest, zijn aandacht was zo snel naar de man gegaan dat de dief gewoon weggeglipt was. Niet dat hij de dief weer zou zien, anders wist Zahn hem wel te stoppen. 'W-Wel, uh... Ik had mijn tas terug en dat was het belangrijkste en--' Hij werd onderbroken - gelukkig maar, dacht hij - door mensen die langs ze heen renden. Hij week uit voor een meisje en voelde voor een moment iets sterks in zich bewegen, totdat een soldaat hem aan de kant duwde. Zahn viel net niet om en keek de soldaten na. De man besloot Zahn vervolgens met rust te laten en ging achter ze aan uit interesse. Hij bleef op zijn plek staan en was nieuwsgierig naar wat er gebeurd was en wie dat meisje was, maar besloot zich erbuiten te houden. Hij keerde zich om en liep de andere kant uit.

Het duurde niet lang voor Riven de markt had ontdekt. Ze besefte dat ze best veel trek had en kocht bij een kraampje met fruit een banaan. Terwijl ze deze rustig op at liep ze verder en keek ze of ze iets bruikbaars zag. Ze vond het behoorlijk rustig op de markt en dat stoorde haar. Ze wilde dynamiek, actie. Of in ieder geval nieuwe mensen ontmoeten. Net toen ze dat dacht schoot er een meisje op hoog tempo voorbij gevolgd door een groep vuurnatie soldaten die haar zonder pardon omver duwde. Riven sprong meteen weer overeind en keek de groep na. Haar reactie snelheid was door de vermoeidheid niet snel en voor ze er ook maar achterna kon rennen had de groep de markt al verlaten.

Logan zag een gedaante het dak op springen, en besefte al snel dat alleen hij dat zag omdat hij meer overzicht had omdat hij verder weg stond van de soldaten. Het was wel duidelijk dat dit de persoon was die achtervolgd werd. Zo te zien had ze lucht bestuurd, maar ze ging niet gekleed als een monnik van de luchtnomaden. Dit werd met de minuut interessanter. Hij liep naar een ander deel van het gebouw waar ze het dak op gegaan was, en klom daar via wat uitstekende richels behendig het dak op. Hij paste er voor op geen geluid te maken, weigerend om tweemaal per dag opgemerkt te worden. 'Hmm, waarom volgde een hele groep vuurnatie soldaten één enkel luchtbesturend meisje?' zei hij zacht maar duidelijk, toen hij binnen haar gehoorsafstand was.

Noa, die met haar rug naar Logan toestond, draaide zich vliegensvlug om maar haar verstoorde blik verdween toen ze merkte dat de jongen geen soldaat van de vuurnatie was. Tenminste zover hij eruit zag.
'Geen idee, waarom denk je dat ze me zouden achtervolgen?' vroeg ze toen bijdehand terwijl haar hand langzaam naar het heft van haar zwaard gleed. Noa had een zwarte broek aan die boven haar enkels stopte waardoor haar tatoeage nog net te zien was omdat ze lage stoffen schoentjes droeg. Daarop had ze een donkerblauwe tuniek waardoor ze mensen misschien in de waan kon laten dat ze van de waterstam was. Gezien haar gemengde huid, niet zo bruin als de meeste watermensen maar wel getint en haar blauwe ogen. Haar mantel verborg zorgvuldig de rechterkant van haar lichaam waaronder haar zwaard.

Het groepje mensen had voor heel wat onrust gezorgd. Mensen waren omgevallen, de kolen van een man waren van zijn kar gevallen en verpletterd - waar hij nu luid om aan het huilen was - en iedereen vroeg zich af wat dat nou was. Zahn had geen idee, hij wist niet waarom hij iets sterks had gevoeld bij het meisje en waarom ze achter haar aan zaten. Hij had een vermoeden, maar het was niet sterk genoeg. Sowieso als zijn vermoedens klopten, dan betekende het niet dat hij er gelijk in mee zou gaan. Zo makkelijk vond hij dat niet, hij had zijn eigen ideeën en zijn eigen redenen voor het constante rennen.
Zahn schudde die gedachten van zich af en wou net een meisje (Riven) die omgevallen was overeind helpen, tot ze dat uit zichzelf deed. Hij trok zijn uitgestoken hand terug. 'Ben je o-oké?' vroeg hij haar en keek nog even naar het onrustige groepje. 'W-Waar ging dat over?'

Riven keek naar de jongen die haar overeind had willen helpen. In haar haast overeind te komen had ze hem niet eens gezien. "Ben je o-oké?" vroeg de jongen aan haar. Ze knikte. "Ik kan wel tegen een stootje." antwoordde ze. Ze vond het best stom van zichzelf dat ze zichzelf omver had laten lopen, ze had de groep makkelijk aan kunnen voelen komen als ze beter had opgelet, lekkere aardemeester was ze. "Ik heb geen idee." gaf ze toe. "Ik lette niet op. Het leek er op alsof de halve wacht één meisje achterna zat maar dat lijkt me toch sterk." Ze bekeek de jongen die voor haar stond. "Heb jij iets meer kunnen zien?"

Logan stak zijn handen even op om te zien dat hij geen wapens droeg en geen kwaad in de zin had. Hij negeerde haar retorische vraag en bestudeerde het meisje voor hem, die enkele jaren jonger leek dan hem. 'Hmm, waterstam kledij, maar het element lucht' zei hij met een geamuseerde toon in zijn stem. 'Ik neem aan dat je een luchtmeester bent die geen monnik wilde worden en is weggerend.' Hij vroeg zich af hoe zij zou reageren, of ze misschien ook zou gaan raden waar hij vandaan kwam. Dat zou lastig worden voor haar. 'Ik ben Logan. Jij?' vroeg hij uiteindelijk, zichzelf voorstellend maar geen hand uitstekend.

Noa besloot het spelletje mee te spelen en trok een verbaasd gezicht. Alsof hij er in één keer achter was gekomen wat haar verhaal was. Natuurlijk zou ze dat verhaal niet lang kunnen volhouden, maar hoelang zou ze überhaupt met deze Logan rondhangen?
'Ik ben Noa,' stelde ze zich toen voor. Aangezien Noa de helft van haar leven bij de vuurnatie had doorgebracht wist ze wel het één en ander van vuurmeesters en hoewel Logan er niet gelijk zo uitzag, had ze wel het idee dat hij meer te maken had gehad met de vuurnatie dan anderen.
'Weet je misschien een plek waar ik heen kan gaan zonder dat mensen achter me aankomen?' vroeg ze toen, nadat ze nog een sceptische blik over Logan had laten gaan.

Zahn wou stiekem meer weten over wat er nou was en informatie verkrijgen was altijd handig. Hij was nog nooit in deze stad gekomen, dus het kon zijn dat dit vaker gebeurde of dat het meisje sowieso gezocht werd in de stad? Of het kon natuurlijk dát zijn, misschien dat hij dat nu kon bevestigen, hoewel haar gezicht net zo onbekend zou moeten zijn als de zijne - hoewel de vuurnatie haar wel leek te herkennen en ze vast en zeker overal op posters zou verschijnen. Hij wist het eigenlijk allemaal niet.
Het meisje leek oke te zijn. Hij knikte met een ietwat opgeluchte uitdrukking. Ze bleek zelf net zo weinig te weten van degene die achtervolgd werd door de soldaten, maar dat kwam eerder omdat ze niet oplette. 'Eh ja, ze zaten achter één meisje aan. Ik weet niet wie ze is, maar als er zoveel wachters achter haar aan gaan moet ze vast belangrijk zijn...'p

'Ligt eraan. Als ze posters met je gezicht hebben wordt het moeilijk. Zo niet, volg me' antwoordde Logan. Hij had nog geen gezocht posters met haar gezicht gezien, dus als die er al zouden komen zou dat op zijn vroegst morgen zijn. Hij liep naar de rand van het dak en sprong met gemak op een lager dak van een schuurtje naast het gebouw, en van daaraf op de grond. Hij kwam soepel neer, en wachtte een paar seconden op haar voordat hij weer verder liep, wat steegjes in. Al snel waren ze weg van de drukte van de haven. Logan hield stil voor een lage dichte deur. 'In bijna elke stad zijn wel groepen te vinden die zich actief of minder actief tegen de vuurnatie verzetten. De groep hier specialiseert zich in het smokkelen van mensen die door de vuurnatie gezocht worden. De vuurnatie lijkt nog niet van deze groep op de hoogte te zijn, dus er is zeer waarschijnlijk nog geen spion geplaatst. Hier is het dus veilig. Daarna klopte hij met een bepaald ritme op de houten deur, en wachtte af.

Noa was Logan soepel gevolgd en luisterde naar zijn verhaal terwijl ze af en toe wantrouwend om zich heen keek. Ze was er vrij zeker van dat haar gezicht binnen de kortste keren overal in de steden zou hangen, waarschijnlijk met een dikke vette prijs eronder en alleen onder de vuurnatie bekend dat ze de avatar was. Of in ieder geval een helft van de avatar. Noa ging met een hand door haar haren en trok er nadenkend wat klitten uit. Ietwat ongeduldig keek ze naar de dichte deur, al was ze blij dat ze iemand tegen het lijf was gelopen die haar kon en wilde helpen.

Riven knikte. Door de korte woordenwisseling met deze jongen begon haar nieuwsgierigheid naar het meisje te groeien. Ze had wel zin in een avontuur en iedereen die achterna gezeten werd door losgeslagen vuurnatie soldaten was haar vriend. "Ik weet wel waar ze heenging." zei ze tegen de jongen. "Zin om meer te weten te komen?" ze had wel zin in iets nieuws. Ze zocht dit soort dingen op. Een beetje actie was nooit mis. "Misschien kunnen we haar wel ergens mee helpen."

De deur ging krakend open, en een gespierde man met grote dikke wenkbrouwen verscheen. 'Logan' groette hij op een neerbuigende toon. 'Zij heeft hulp nodig. Werd achterna gezeten door soldaten' legde Logan uit, zonder zelfs maar te groeten. De man knikte. 'Oke, maar jij komt niet binnen' zei hij nors, waarna hij zelf weer naar binnen ging maar de deur op een kier liet. Logan leek het niet te storen, het was immers alleen maar logisch dat ze een vuurbestuurder zouden wantrouwen. Hij keek even opzij naar het meisje. Hij had het idee dat hij haar ergens van kende, maar zijn reizen hadden hem nog niet naar de polen geleidt en hij had ook weinig contact gehad met de luchtnomaden. 'Nouja, dat was het' zei hij vrij kortaf. Hij wilde weer weglopen, maar aarzelde toen en draaide zich om. 'Hebben we elkaar eerder ontmoet?' vroeg hij, zijn wenkbrouwen een beetje gefronst.

Noa wilde Logan bedanken toen hij haar vroeg of ze elkaar al eens ontmoet hadden. Daarop wilde ze schamper reageren maar ze keek hem net aan, recht in zijn ogen en voordat ze het wist trok haar maag samen. Had ze hem inderdaad niet eerder ontmoet? Leek hij niet verdacht veel op één van de vuurnatie officieren? Hoe had ze het over het hoofd kunnen zien?! Noa kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar tegelijkertijd begreep ze niks van deze Logan. Waarom werkte hij de vuurnatie tegen door haar te helpen? Wat zou hij doen als hij erachter kwam dat ze een avatar was? Hielp hij haar wel écht?
Het was iets te lang stil vanaf Noa's kant, wat niet snel voorkwam bij haar.
'Is dit een slappe versiertruc of mag ik gaan?' zei ze toen bot en ze draaide zich om, om de deur door te gaan.

Er was geen ontkennen aan dat Zahn ook benieuwd was, maar hij besloot het te laten rusten. Als het zijn lot was, dan zou het hem wel achtervolgen. Er was een grote kans dat het ook niet zo kon zijn, dat hij zich dingen verbeeld had of misschien was ze zo sterk dat hij het kon voelen? Hij had geen idee, hij wist niet eens wat hij moest doen in deze wereld. Hij wist door de oude verhalen wat zijn plicht was, maar waarom hij? Hij voelde niet dat hij bestemd was voor deze taak, hij kon zichzelf ook niet zien vechten tegen de vuurnatie. Was hij te bang? Te onzeker? Waarschijnlijk.
Zahn keek het meisje half aan en glimlachte licht. 'Ah, hoewel ik het heel interessant zou vinden, moet ik nu verder. Ik heb plaatsen waar ik moet zijn, dus het avontuur i-is aan jou.'

Logan merkte de te lange stilte op, maar zocht er niet te veel achter. Misschien was ze wel gewoon na aan het denken en herkende ze hem niet. Het maakte hem toch niet echt veel uit. 'Ik zou geen versiertrucs nodig hebben' zei hij spottend, waarna hij zich weer omdraaide en terug naar de haven begon te lopen. Al was hij nog steeds nieuwsgierig naar het vreemde meisje, het was hem de moeite nie t waard. Bovendien was hij toch niet van plan hier lang te blijven. Hij was hier alleen om een paar dagen te werken, om geld te verdienen zodat hij verder kon reizen.
Hij hield stil voor een ruw uitziende, drukke taveerne. Al was het een taveerne in naam, in werkelijkheid was het een bekende plek waar huurlingen en premiejagers verzamelden, om werk te vinden en nieuwtjes uit te wisselen. Hij aarzelde even voordat hij naar binnen ging. Sinds hij verbannen was, was de vuurnatie gestopt met actief naar hem zoeken, kennelijk vonden ze de verbanning een hoog genoege straf en hadden ze de manschappen er niet voor over om nog lang naar hem te zoeken. Maar zijn gezicht had wel een poosje op posters in zulk soort plekken gestaan, al was dat nu al wel weer een paar jaar terug. Hij haalde een keer diep adem, en ging toch naar binnen. Als hij herkend zou worden zou hij het dan wel zien. Nu had hij werk nodig. Hij liep naar een bord waar vacatures hingen voor elementenstuurders zoals hijzelf, en las wat van de briefjes. De meeste waren lange banen met een laag loon, niet iets waar hij in geïnteresseerd was.

Noa had zich nog kort omgedraaid, om Logan na te kijken na zijn opmerking waar ze stiekem een beetje om moest lachen. Misschien had ze spijt van haar botte opmerkingen - hij had haar immers wel geholpen - maar ze was tegelijkertijd ook opgelucht dat hij had besloten geen aandacht meer aan haar te besteden. Hij zou haar waarschijnlijk snel genoeg op een pamflet herkennen en dan moest ze allang hier weg zijn. Ze liep naar binnen en voor een kort moment waren alle ogen op haar gericht, waardoor Noa zich in de hoek aan de bar verborg. Logan, wiens identiteit ze nu wist als vuurnatie officier, was nog een tijdje in haar gedachten. Niet wetend wat ze van hem moest denken. Ze kon sowieso de conclusie trekken dat hij een vuurbender was, anders was hij nooit officier geweest. Waarom had hij haar geholpen? Was hij nog wel in dienst van de Vuurnatie? Noa bestelde een kopje thee - waarschijnlijk was ze beter af zonder hem.